Melkorka - 01.07.1950, Blaðsíða 23

búningi. Ég þekkti enga stúlku í þá daga,
sem lét sér til hugar koma að £ara á peysu-
föt, hvorki ég sjálf né stallsystur rnínar
klæddust íslenzkum búningi, lieldur þvert
á móti, þær fáu, sem voru úr sveit og áttu
peysuföt eða upphlut þegar þær komu í
kaupstaðinn, lögðu þann húning niður inn-
an skantms, enda þótt ltann færi þeim
prýðilega.
Við, sem erum fædd unt og eftir aldantót-
in, erum sjálfsagt allflest að miklu leyti alin
upp samkvæntt venjunt 19. aldar. Siðir
feðra okkar og ntæðra eru uppistaðan í lífi
okkar, en ívalið er vissulega af öðrunt toga
spunnið og nteð annarri gerð en áður þekkt-
ist. Einmitt á þessunt hluta 20. aldarinnar,
sem nú er liðinn, ltefur orðið eitt stórfelld-
asta umrót, sem sagan getur um, nær enda-
skipti á siðunr og háttum ntanna og öllu lífs-
viðhorfi, og enn er engin eining sjáanleg í
stefnu og viðhorfi 20. aldarinnar. Þegar lík-
ur öllu Jtví brölti og hramli er liætt við að
farið hafi forgörðum ýmislegt, sem eftirsjá
er í, og því er betra að ltafa gætur á ýmsu
gömlu, sent að gagni mætti konra, áður en
það er um seinan. Hjá okkar litlu þjóð ntá
lieita að orðið hafi stökkbreyting, vonandi
svo ákveðið í framfaraáttina, að ekki þurfi
að óttast alvarlegt afturkast. Á sviði ytri vel-
gengni hafa menn náð eins langt, eða lengra
á fáum árum, lteldur en margar kynslóðir,
mann frant af manni gátu áður konrizt nteð
sparnaði og liagsýni, en heilbrigð iðkun
Jteirra dyggða hefur í för nteð sér, að nteinr
gefa betur gaunt að ýmsu jrví, sent menning-
argildi hefur.
Mér var Ijóst, á æskuárununt, ltvers vegna
ég vildi ekki klæðast íslenzkunt Itúningi.
Mér fannst hann ójjægilegri en kjólarnir
ntínir, liann hindraði frjálsar hreyfingar,
pilsið var of fyrirferðarmikið, of þungt og
of sítt, peysan eins og spennitreyja, og að
Jturfa að nota kollinn á mér sent nálapúða
til Jtess að geta fest á ntig húfuna, nteð Jtess-
unt langa skúf til þyngsla í annrrri hliðinni,
fannst mér fáránlegt, í stuttu máli sagt, ntér
Brúðurin Ijilcedd.
fannst hann ósamrýmanlegur nýja tínran-
unt. Santt var eitthvað í ntér, sem Jtótti vænt
tun þennan búning, en þá lá lífið svo langt
framundan og ég hugsaði ekki meir unt það.
Leið mín lá seinna aftur og aftur til ann-
arra landa, en allar slíkar ferðir, ntínar og
annarra, eru Jtær ekki í raun og veru farnar
til Jtess að sækja eitthvað gott, einhver verð-
mæti til að konta lieint með aftur? Og Jtó
ekki sé annað en að sjá allt í nýju ljósi Jteg-
ar við komum lieint, er oftast betur farið en
heima setið. Svo undarlega vildi til, að hvar
sent ég fór varð á vegi mínum fólk í þjóð-
búningum, sent vakti athygli ntína, aðdáun
og umhugsun unt okkar búning heima. Að
lýsa Jjeim ntörgu búningum yrði of langt
ntál, enda ófullnægjandi nema myndir gætu
fylgt.
Við skulunt veita því eftirtekt, að tízka
sú í klæðaburði, sent talin er að eigi upp-
sprettu sína í París og hefur lireint ekki
lítil áltrif á líf og afkomu heilla Jtjóða, ræð-
ur þó ekki alls staðar löguin og lofum í
heintinum, og vafasamt er hvort Jjær Jtjóðir
MELK.ORK.A
49