Melkorka - 01.12.1961, Síða 13

Stúlka.
Myndlist Færeyja
Eftir Drifu ViOar
Þegar færeyska myndlistarsýningin var haldin á dög-
unum í Listasafni rxkisins, vorum við eftirminnilega
minnt á það að grannþjóð okkar sem við höfum haft
alltof lítil samskipti við, á sér menningarverðmæti r
landi sínu sem margar stærri þjóðir geta ekki borið
sig saman við. Þegar við komum inn á listsýningu Fær-
eyinganna urðu flest okkar alveg forviða yfir því, hve
lítil þjóð var stór á menningarlegu sviði. Hugsa sér,
sögðum við. Það var líkast því sem við værum búin að
steingleyma okkur sjálfum í svipinn. Við vorum ekki
lengur „gáfaðasta þjóð heimsins miðað við fólksfjölda“.
Við vorum minnt á það, að Færeyingar hafa geyrnt
meira af gömlum þjóðararfi heldur en við, þeir eiga
enn dansa sína og söngva, þjóðbúninga sína bera þeir
af mikilli reisn, skáld hafa þcir góð og sagnaskáld eiga
þeir nú sem er með mestu sagnaskáldum. Myndlist
sina hafa þeir að vísu numið í Danmörku, en þessar
myndir i Listasafni ríkisins sanna, að þeir eru cngir
viðvaningar í þeirri grein. Þeir vinsa úr það sem efst
er á baugi og flytja til heimalandsins og glæða það þar
nýju lífi. Málarinn Sámal J. Mikines er talinn fyrsti
færeyski málarinn, sem leggur málaralist alfarið fyrir
sig.
Eftir þessa sýningu ættum við ekki að vera hlessa á
því þótt þjóð sem býr við einangrun, er fátæk og berst
:
;
m
jafnframt fyrir sjálfstæði sínu skuli eiga sér myndlist,
sem stærri þjóðir gætu dregið lærdóm af.
lega fljótt gegn umferðarkvillum. Ég get
ekki sagt, að mér finnist mikil brögð að fjar-
vistum þeirra barna, sem að staðaldri sækja
dagheimilið í Steinahlíð. Hvað því viðvík-
ur, að hafa einangrun fyrir börn, í sam-
bandi við dagheimilin, þá er þar fyrst og
fremst um að ræða aukið húsrými og auk-
inn vinnukraft, sem sagt aukinn kostnað í
rekstri dagheimilanna, en vitaskuld einnig
aukin þjónusta við þá, sem eiga böm sín á
dagheimilum, og sennilega mikilsverð þjón-
usta. En til þess að þetta komi að veruleg-
um notum virðist mér í fljótu bragði að
dagheimilið þyrfti að lrafa tvö herbergi, lít-
ið einangrunarherbergi og dágóða leikstofu,
sér snyrtingu og sér inngang, auk þess sér-
staka manneskju, helzt hjúkrunarkonu, sem
annaðist þetta starf. En fyrst við erum að
tala um heilsufar barnanna, þá má e. t. v.
skjóta því inn, sem ég hef heyrt lækna halda
fram, að börn hérna í Reykjavík séu yfir-
leitt of dúðuð í fötum og það geri þau næm
fyrir allskyns kvillum.
Vildir þú nefna eittlwað, sem þú telur
aðalatriði í uþpeldisstarfinu?
Ég tel, að framkoma uppalandans gagn-
vart barninu þurfi að vera örugg og sjálfri
sér samkvæm og aðal góðs uppalanda að
líta á barnið sem manneskju — virða per-
sónuleik þess, jafnvel strax er það byrjar
vegferð sína út í mannlífið.
Að lokum spurði ég Idu Ingólfsdóttur:
Hver vœri afstaða hennar til þeirra fyrir-
mœla, að giftar konur œttu yfirleitt ekki að-
gang að dvöl d dagheimilum fyrir börn sin?
Ég er nú víst ekki mjög stefnuföst í þeim
málum, ég reyni nefnilega að koma til móts
Framh. <1 bls. 84.
77
melkorka