Valsblaðið - 01.05.1997, Qupperneq 37

þcingað með flokk í góðu veðri, fór ég
að hyggja til niðurfarar. Hugðist ég
fara geilina, en er ég kom á barminn,
varð mér ekki um sel, því að upp flugu
tveir ernir og létu mjög vargalega. Ég
sá þá niðri í kleyfinni klett einn eða
drang, og var arnarhreiðrið þar upp
og einn ungi í. Ég hætti við að fara þar
niður og.gekk austur með brúninni, en
arnarhjónin yfirgáfu mig ekki fyrr en
ég eftir annari geil var komin niður á
jafnsléttu.
Nú var svo komin skemmtifarar-
dagurinn, en ekki hafði oss verið spáð
góðu um veðrið, því fréttst hafði að
Skautafélagið ætlaði í skemmtiför
suður á strönd. Um morguninn milli kl.
7 og 8 lá líka kafniða þoka yfir
bænum. Söfnuðumst vér saman í
K.F.U.M. og voru menn á báðum
áttum, hvort fara skyldi eða ekki. Loks
var afráðið að leggja af stað. Var
gengið í fylking gegn um bæinn, en
síðan með uppleystu liði. Vér áðum og
borðuðum morgunverð í litlum veitin-
gaskála, sem stóð uppi undir hlíðinni
gegnt Korpólfsstöðum, svo var haldið
upp að Lágafelli. Þar var ekki mes-
sudagur og fengum vér að halda
guðsþjónustu í kirkjunni. Ég lagði út
af: Lítið til fuglanna í loftinu o.s.frv. -
Svo eftir guðsþjónustuna lögðum vér á
fjallið; þá var komið sólskin og hið
blíðasta veður. Þegar upp á fjallið
kom, fannst öllum mikið til útsýnisins.
Um förina þangað upp var þetta
kveðið seinna:
Eftir göngu' um kletta klungur
kemur bunga, þar sem ungir
sveinar móðir mega’ í náðum
mosabreiður nota heiðar;
teygja úr limum, tala saman
titrar oft af hlátri loftið,
fá úr hreina fjallablænum
fúsir teigað himinveigar.
Jökullinn gnæfði hvítur og hreinn upp
í vestri fyrir handan hinn mikla flóa,
sem var nú alveg sléttur eins og
spegill. Síðan blasti við hinn mikilfengi
Snæfellsnessfjallgarður, og svo tóku
við Mýrafjöllin, Akrafjall og Esjan og
svo hinn fjallarmurinn mikli út
Reykjanes. Svo blasti við Vatnsleysu-
ströndin og svo firðirnir, víkur og
vogar. Reykjavík öll grá fyrír járnum
og hin stóra opna höfn eða hafn-
arleysi með fjölda skipa út undir
Engey. Fyrir neðan oss lá Mosfells-
sveitin með grænum túnblettum innan-
um melana. Reyki lagði upp frá lau-
gunum og vegirnir voru eins og blá-
naði í æðar undir handarhörundi. Allir
voru hrifnir. Eftir nokkra hvíld og
nestishressingu fóru menn að leika
sér. Var farið í knattspyrnu, og stang-
arstökk og ýmsa leiki aðra. Vér
gengum fram að "Arnargeil" og heils-
uðum fjölskyldunni og Loftur Guð-
mundsson tók mynd af unganum.
ÞegarArnarhjónin sáu að þessi mann-
söfnuður ætlaði ekkert mein að gjöra
búi þeirra, urðu þau róleg og komu
aðeins við og við upp að skyggnast
eftir atferli gestanna. - Milli leikja var
sest og sungið, bæði andleg Ijóð og
föðurlandssöngvar. Svo leið tíminn
fljótt. Vér fórum niður annarsstaðar en
upp var komið, borðuðum kvöldverð í
veitingaskálanum, þ.e. að segja úti,
og fengum þangað kaffi og mjólk og
annað, sem vér þörfnuðumst. Svo var
gengið heim og ég náði rétt aðeins í
tæka tíð að halda almenna samkomu
í K.F.U.M út af Davíðssálmi 148.
I júlílok var völlurinn að fullu ruddur,
og svo voru keyptar markstengur öfl-
ugar, og net fengin og allir reitir
markaðir. Síðan var völlurinn vígður
með fallegri viðhöfn fyrst í ágúst. Það
var fagurt veður. Félögin Valur og
Hvatur gengu inn á svæðið í gegnum
mörkin í fylkingu og heilsuðust á
miðlínu, svo var haldin stutt ræða og
líst hugsjónum og starfi knattspyrnu-
flokkana innan K.F.U.M. Þar næst
kepptu ellefu valdir menn úr hvorum
flokki. Var hátíðleikabragur á öllu. Svo
var nú tekið til óspiltra mála með æfin-
gar á hverju kvöldi, hvort félagið
annaðhvort kvöld. A næsta ári bættist
þriðja félagið við og hét það "Haukur".
Það var svo mikil gleði yfir öllu þessu
samstarfi, svo mikil hrifning að því
verður ekki með orðum lýst. Aginn var
sterkur, ekkert blótsyrði var liðið,
enginn mátti spýta á völlinn né gjöra
neitt það, er ósæmilegt væri að
heyrðist eða sæist í hátiðasal félags-
ins. Ég var alltaf við hliðina á æfinga-
stjóra og sá um að hinum sérstöku
reglum félagsins væri hlýtt, þeim
reglum, sem ekki lutu að hinum settu
alþjóðareglum, sem æfingastjóri sá
um. Það er mér óhæft að segja að í
félögunum ríkfi einhuga sál og vilji, og
leikurínn og samlífið allt varð mörgum
af piltunum til mikillar blessunar einnig
í andlegu tilliti. Ég man eftir mörgum
atvikum, sem komu fyrir, og yrði
oflangt mál að skrifa þau hér. Fyrir
mig sjálfan var þetta allt mjög þýðin-
garmikið. Og þótti ég því miður gæfi
aldrei út í það að sparka sjálfur, þá
varð mér þetta að miklu gagni einnig
fyrir mitt innra líf.
En nú verð ég að snúa mér að öðru,
er kom fyrir þetta sumar. Fyrst var nú
það, að Júlíus Arnason kom einn dag
í júlí (að mig minnir) og færði mér
sk/öl og skilríki fyrir afborgaðri
bankaskuld minni, og tilkynnti mér
jafnframt, að nú kæmi hann með 50
krónur mánaðarlega til mín. Ég varð
svo feginn að vera nú skuldlaus, að
mér fannst sem heljarbjargi væri létt af
mér. En ég sá einnig annað. Ég sá að
ég gat reiknað með þessari "perma-
nent" afmælisgjöf, eins og ég kallaði
hana. Og brátt þurfti ég á því að
halda.
37 Valsblaðið