Vesturland - 24.12.1961, Blaðsíða 9

VESTURLAND
9
fyrir ofan borgina. Þar var fín-
asti næturklúbburinn í bænum.
Þar borðuðum við Ijúffenga ame-
ríska „steik“, og annað hnossgæti,
og höfðum ágætt útsýni yfir ljós-
um prýdda borgina. Hljómsveitin
þama komst einhvernvegin á
snoðir um hvaðan ég var, og lék
mér til heiðurs „Vetur í undra-
landi“, og vildu svo láta mig fara
að syngja á íslenzku. En svo vit-
laus var ég nú ekki að ég léti
glepjast til þess. Við sátum svo
þarna góða stund og fórum síðan
heim að sofa. Þegar ég var orðin
ein í yndislegu herbergi, sem mér
var ætlað, kveikti ég á litlu kerti
í litlum englastjaka, sem einhver
klúbburinn hafði gefið mér á
ferðalaginu, og þá fannst mér
verulega vera kbmin jól.
Á jóladag fór ég í kirkju með
frúnni og í heimsókn til manns
af íslenzkum ættum, sem hún
þekkti. Húsbóndinn var hinsvegar
heima og sá um steikingu á
stærðar kalkún, sem við síðan
borðuðum með góðri lyst um
•kvöldið. Fylgdist ég af áhuga með
matreiðslu á fuglinum og bragð-
aðist hann líka mjög vel.
Fjöldi gesta var boðinn í þenn-
an miðdag, og skemmti fólk sér
við spil og leiki, og ekki má
gleyma sjónvarpinu, sem var opið
mest allt kvöldið, til mikillar gleði
fyrir tvo stráklinga, sem horfðu
stöðugt á einhverja löngu vitleysu
í því, en gáfu sig hvorki að leikj-
um né spilum með hinu fólkinu.
Mér fannst Bandaríkjamenn yf-
irleitt kirkjuræknir. Allar kirkjur
eru fullar á hverjum sunnudegi,
og mikið er starfað í sunnudaga-
skólum fyrir bæði börn og full-
orðna. Allra handa safnaðarfélög
eru starfrækt af miklum áhuga.
Því kom mér það nokkuð á óvart,
hve jólin virðast njóta lítillar helgi
hjá þeim.
Á annan jóladag kvöddum við
Billings og héldum til lítils fjalla-
þorps, sem heitir Red-Lodge og
er á stærð við fsafjörð. Það stend-
ur við rætur Klettafjallanna og
ein af mörgum leiðum til Yellow-
stone Park liggur þar í gegn. Við
komum þangað snemma morguns
og heil sendinefnd var þar mætt
til þess að fagna okkur. Okkur
var búinn samastaður í smá
bjálkakofum á litlu ferðamanna-
hverfi. Þessa stundina voru
þessir kofar allir tómir, en það er
óvenjulegt um þetta leyti árs,
því að venjulega eru þeir fullir af
skíðafóiki, víðsvegar að úr Banda-
x’íkjunum. í þetta sinn var þarna
lítill snjór þar til daginn áður en
við komum. Þá snjóaði mikið.
Eftir að hafa komið okkur fyrir í
kofunum okkar var farið með okk-
ur í verzlun, sem seldi og leigði
skíði og skó. Völdum við okkur
þar viðeigandi útbúnað og gekk
það greiðlega fyrir flestum okkar.
Litla Malayastúlkan fékk þó ekki
það sem hún þurfti, því lað hún var
svo smáfætt að engir skór voru
henni mátulegir. Heldur var þetta
nú skrýtinn hópur og ekki reglu-
lega íþróttalegur útlits. Okkur
var ekið upp í skíðaskála þeirra
Red-Lodge búa og það minnti mig
þægilega á skíðaskálann á Daln-
um hér heima. Kafrjótt og snjó-
ugt fólk hópaðist þar að af-
greiðsluborðinu og keypti sér
pylsur, hamborgara og fleira stað-
gott góðgæti, og stífði úr hnefa,
á óhefluðum trébekkjum fyrir
framan skíðlogandi ai’ineldinn.
Og nú hófst aðal gamanið, sem
sagt skíðaferðin sjálf. Ég og Finn-
inn vorum heilmikið borginmann-
leg og vön öllum laðstæðum, en
enginn hinna hafði á skíði stigið.
tailenzki prinsinn stóð sig nokkuð
vel meðan hann stóð kyrr, en það
versnaði í því, þegar hann rann
af stað, því þá gat hann aldrei
stoppað hjálparlaust, og þorði ekki
iað detta. Þarna er mjög fullkomin
skíðalyfta, þannig gei’ð að tveggja
sæta stóll rennur eftir vírstreng
hátt upp í fjallshlíðina, sem er
öll skógi vaxin. Hafa þeir orðið
að höggva göng í skóginn til þess
að koma henni þama fyrir, og
einnig er fjöldi skíðabrauta lagð-
ur niður hlíðai’nar, og snjóþjöppur
fara um þessar brautir til að
halda þeim sléttum.
Fannst mér það ævintýri líkast
að svífa þarna sitjandi með skíði
á fótunum upp í mörg hundruð
feta hæð. Ferðin upp í lyftunni
tók um 10 mínútur, upp snarbratta
fjallshlíðina með trjátoppana fyrir
neðan sig á báðar hliðar. Var ég
að hugsa um hvernig ég kæmist
nú niður aftur, því ekki gat ég
verið þekkt fyrir, sem Islendingur
að fara öðruvísi en á skíðunum til
baka. Þegar upp kom, vai’ð mað-
ur að hafa hraðann á og renna
sér úr stólunum og komast á fæt-
urna, því lyftan stanzar ekki á
meðan. Finninn reyndist vera á-
gætur skíðamaður, sem gerði
drjúgum gys að aumingja mér,
sem titnandi á beinunum lagði af
stað niður. Þetta gekk nú samt
miklu betur en ég þorði að vona,
og í næstu ferðum fannst mér ég
bara vera orðin „flínk“. Vildi ég
óska að þessi lyfta væri komin
hingað heim, til þess að spara
okkur sporin upp á „Dalinn“.
Þaroa i Red-Lodge var bókstaf-
lega allt gert, sem verða mætti
okkur til ánægju. Á hverju kvöldi
var okkur boðið til kvöldverðar á
heimili í bænum, og flest kvöld
var stofnað til einhverra skemmt-
ana fyrir okkur. Einn daginn fór-
um við í heimsókn á stóran naut-
griparæktar búgarð, þar sem
reglulegir „kúasmalar" stikuðu
um með stóra hatta. Og síðhærð
holdanaut, svínalin, stóðu þar í
girðingum svo hundruðum skipti.
Þama ala þeir allan sinn nautpen-
ing úti, og segja að skepnui’nar
séu miklu hraustari, heldur en
þegar þær eru hýstar. Þennan dag
vorum við boðin í mikla veizlu
hjá bændafólki í héi’aðinu, var hún
haldin í skólahúsinu og kom hver
húsmóðir með fat, hrokað af
steiktum hænsnum, steik, kökum,
eða öðru góðgæti. Var þetta hinn
bezti fagnaðui'. Þar hitti ég gaml-
an Dana sem tók mér opnum örm-
um, sem landa sínum, og talaði við
mig dönsku, sem hann hélt víst að
væri mitt móðui’mál. Ég held að
hann hafi ekki haft hugmynd um
að við vorum algerlega skilin við
Danmörku, og mér fannst ekki
taka því að fai’a að ei’gja hann
neitt, enda eru norðurlandabúar
eins og bx’æður og systur, þegar
út í hinn stóra heim er komið, og
þannig á það að vera.
Einn morguninn var okkur boð-
ið heim á stóran bóndabæ í morg-
unkaffi. Það var mesta myndar-
býli, vel hýst, og vélum búið eftir
nýjustu tízku. Fólkið þarna er
kraftmikið bændafólk, vingjarn-
legt og blátt áfram. Fannst mér
líkast því að ég væri á meðal ís-
lenzks bændafólks.
Frá Red-Lodge héldum við til
Helena, sem er höfuðborg í
Montana. Það er gömul borg á
ameríska vísu, frá þeim dögum,
þegar gullæðið geysaði sem ákaf-
ast. Göturnar eru krókóttai’ og
húsin standa misjafnlega langt
fram, og var mér sagt að þetta
hefði vei’ið gert til þess að auð-
veldara væri að hlaupa í felur, á
milli húsa og fyrir horn, á dögum
gullgrafaranna. Þá var víst oft
róstusamt í borgum sem þessari.
Einu sinni var grafið þar fyrir
stóru hóteli, og það kom svo mik-
ið gull upp úr grunninum, að það
gei-ði meira en að standa undir
kostnaði við byggingu hótelsins.
Ég var helzt að hugsa um að snúa
mér að gullgrefti, en var tjáð að
það væri ekki talið ábatasamt
lengur. Þarna komum við í mjög
fallegan banka, þar sem gullstykki
voru höfð til sýnis. Nú snúa íbúar
Montana sér að kopargrefti og er
mikið unnið úr honum til útflutn-
ings.
Þarna í Helena dvöldum við í
þrjá daga um áramótin. Lenti ég
þá af tilviljun hjá presti, sem
giftur er konu af ííslenzkum ætt-
um, og í’eyndist hún vera náskyld
Halldóru Bjai’nadóttur fx’ænku
minni og mjög svipuð henni.
bjuggum við indverska konan og
ég þarna á prestsetrinu í góðu
yfii’læti. Þá komumst við í hálf-
gerðan vanda á gamlárskvöld, því
að við vissum ekki hvort við ætt-
um að sparibúast eða ekki. Fund-
um út iað bezt væri að fara meðal-
veg í þeim efnum, og í’eyndist það
rétt tilgetið, því að ekkert var það
kvöld frábrugðið venjulegu hvers-
dagskvöldi.
Daginn eftir var hinsvegar mik-
ið um að vera því þá höfðu prest-
hjónin opið hús, og söfnuðurinn
kom þá í stói’um hópum og di’akk
kaffisopa og rabbaði saman. Sögðu
þau mér um kvöldið lað um 200
manns myndu hafa komið yfir
daginn. Frúin þurfti samt ekki að
hafa mikið fyi’ir móttökunum, því
að allan daginn áður voru ná-
grannakonur hennar að koma með
dýi’indis kökur, og á nýjársdag
hjálpuðu þær henni með ráð og
dáð svo að hún gæti sinnt gestum
sínum.
Gætum við margt lært af Banda-
ríkjamönnum með það að taka
Framhald á 17. síðu.
Ferðafélagar á jólatrésskemintun í Red-Lodge
Frá vinsti’i: Kamalasn (Tailandi), Gillian (Malaya), Claudis (Caylon),
Torres (Perú), Lambaert (Belgíu), Sethna (Indlandi), Þorbjörg
(Islandi), Enzio (Finnlandi). Tyi’kjann vantar á myndina.