Búnaðarrit - 01.01.1974, Síða 187
BÚNAÐARÞING
181
enda. Það dregur verulega úr liagnaði bænda og iðnfyrir-
tækja, að mikið af íslenzku sauðfé lxefur galla í ull, eink-
um gulan lit og illhærur, auk þess sem meðferð ullar er
víða mjög ábótavant af ýmsum ástæðum, misjafnlega við-
ráðanlegum. Enda þótt stöðugleiki verðs á þessum vörum
sé ekki mikill á mörkuðum heimsins, má þó telja víst, að
það yki tekjuöryggi fjárbænda um langa framtíð, ef
þeim lieppnaðist að útrýma að mestu ullargöllum úr ís-
lenzka sauðfénu, og tækist jafnframt að koma ullinni ó-
skemmdri á markað. Þess er ekki að vænta, að verulegt
átak verði gert á þessu sviði, nema tekið verði upp gæða-
mat og verðlagt samkvæmt því. Ullar- og skinnaiðnað-
inum er það ekki síður mikilvægt, að hráefnin batni. Það
kemur þó greinilega fram, þegar rætt er við fyrirsvars-
menn iðnfyrirtækja, áð þeir telja markaðsöryggi og aðrar
aðstæður ekki vera með þeim hætti, að þau geti boðið
svo mikla verðhækkun á hetri flokkum, að bændum sé
það nægileg bvöt til að gera sérstakt átak í kynbótum
fjárins. Að sjálfsögðu væri réttmætt að ætlast til þess, að
iðnfyrirtækin gerðu Framleiðsluráði ítarlega grein fyrir
greiðslugetu sinni í sambandi við verðákvörðun á innan-
landsmarkaði. En vel mætti hugsa sér, að þannig stæði
á, að þau ættu erfitt með að keppa við erlenda kaupendur
um hráefnin, en ekki hægt að ætlast til, að framleiðendur
seldu þeim sér í skaða. Þá verður að telja, að skynsamlegt
væri að verja ríkisfé til að greiða niður hina verðmætari
flokka. Með því mætti tryggja verðmismun til bænda,
sem örvaði þá til að vanda betur vöru sína, og um leið
skapa atvinnu í iðnaði, sem margfaldaði útflutningsverð-
mæti þessara sauðfjárafurða. Það ætti ekki að skipta máli
fyrir ríkissjóð, hvort fé er varið lil niðurgreiðslu innan-
lands eða útflutningsbóta á sauðfjárafurðir. Því virðist
réttmætt að fara þess á leit við Framleiðsluráð, að það
gangist fyrir breyttri tilhögun, sem stuðli að samvinnu
tveggja af höfuðatvinnuvegum þjóðarinnar.