Búnaðarrit - 01.01.1984, Page 17
BÚNAÐARRIT
xv
efni, þótt flutt væru sama haustið. Fór það mest eftir því,
hvað mér fannst ábótavant á hverjum stað og hvað til
fyrirmyndar. Mest var rætt um fjárval, ættbókarfærslu,
fóðrun, hirðingu og heilbrigði fjárins, t. d. ormalyfsnotkun
og vörn gegn lambablóðsótt."
Á þessum fyrstu árum Halldórs sem sauðfjárræktarráðu-
nauts geysaði mæðiveikin um mikinn hluta landsins og
garnaveikin gerði einnig mikinn usla. Halldór lá ekki á liði
sínu á þeim vígstöðvum frekar en annars staðar. Hann vann
í allmörg ár að varnaraðgerðum gegn báðum þessum
sjúkdómum, allt til þess að Sæmundur Friðriksson frá Efri-
Hólum tók við þeim störfum 1943. Þá vann hann í mörg ár
að því að rannsaka ónæmi fyrir mæðiveiki í Reykholtsdal og
Miðfirði og gaf út nokkur fræðirit um rannsóknir sínar.
Þrátt fyrir nokkurt ónæmi, sem Halldór sýndi fram á að til
væri gegn mæðiveikinni, var horfið að því ráði að ráðast
gegn mæðiveikinni með niðurskurði á hlutum landsins og
hófst niðurskurðurinn haustið 1941 og var að mestu lokið
haustið 1953. Halldór sat ekki auðum höndum við þessar
aðgerðir, en var annars vegar hollur ráðgjafi við útvegun
nýja fjárins og hins vegar réðist hann í að velja úrvals-
einstaklinga af gamla sauðfjárstofninum, aðallega úr
Skagafirði, Húnavatnssýslum, Ströndum og Dölum, og
flytja féð út í Engey, en þar kom hann upp búi, sem rekið
var á ábyrgð landbúnaðardeildar Atvinnudeildar Há-
skólans. Það kom í minn hlut að aðstoða Halldór í þessu
fjárvali og stofnun Engeyjarbúsins, en tilgangurinn var sá,
að bjarga bestu eiginleikum gömlu fjárstofnanna, sem
skornir voru niður. Því miður barst garnaveiki í fjárstofninn
í Engey, og við það missti fjárveitingavaldið áhuga á
Engeyjarbúinu, og fénu var fargað haustið 1952.