Búnaðarrit - 01.01.1984, Page 277
BÚNAÐARÞING
249
vegna innlends markaðar eru af heildarupphæð afurðalána.
Þeim innlánsstofnunum, sem ekki lána út á afurðir, yrði svo
skylt að láta af hendi fé til þessarar starfsemi að því marki,
sem þær högnuðust á minni bindiskyldu. Sú ráðstöfun á þó
að fjara út á nokkrum árum, og hvað þá tekur við, er óljóst.
Efni og hugmyndir þessara tillagna verða ekki raktar hér
öllu nánar, en ljóst er, að breytingunni er ætlað að draga úr
afurðalánum þeirra, sem framleiða fyrir innlendan markað,
allt að 4—500 milljónir á næstu árum.
Landbúnaðurinn yrði verst úti vegna þessara breytinga.
Búnaðarþing vekur sérstaka athygli á, að bindifé um
síðustu áramót var 268 milljónir umfram endurkaup afurða-
lána. Af þeirri ástæðu er ljóst, að rök fyrir umræddri
breytingu eru vægast sagt hæpin.
Skuldbreytingalán eru hvorki rekstrar- né afurðalán.
Eðlilegast er að líta á þau sem viðbótarfjárfestingarlán og
fjármagnist sem slík. Ef samt sem áður af breytingu verður,
þá skal á það minnt, að hluti af landbúnaðarframleiðslunni
er fyrir erlendan markað. Viðurkennd útflutningssláturhús
ættu þvf að njóta endurkaupa og ýmsir framleiðsluþættir
svo sem ull, gærur, húðir o. fl.
Búnaðarþing telur, að svo verði bezt séð fyrir framtíðar-
hag, að fjármagni þjóðarinnar verði jafnan stýrt af sem
mestri yfirsýn og með fullu tilliti til framleiðsluatvinnuveg-
anna, sem leggja í raun fram allt skiptaverðmæti í þjóðar-
búið.
Eins og sakir standa, verður því ekki séð, að annar
heppilegri aðili sé til þessara stjórnunar en Seðlabankinn.
Aukin bindiskylda kæmi því allt eins til álita, ef nauðsyn
krefði, til þess að Seðlabankinn gæti tryggt endurkaup
afurðalána og óháð því, hvar markaður viðkomandi afurða
væri.