Heilbrigðismál - 01.06.1987, Blaðsíða 21

ársins hring. Petta eru göngur viö
allra hæfi. Ég var svo heppinn að
detta inn í þennan hóp fyrir fjórtán
árum og ég fer eins oft og ég get.
Mér finnst illa farið með hverja þá
helgi sem ég kemst ekki í góða
göngu.
Að lokum þetta. Gönguferðir
einar leysa ekki allan vandann
fremur en annað, en ég er ekki í
nokkrum vafa um það að göngur,
ásamt öðrum heilsubætandi að-
gerðum svo sem hollari venjum í
mat og drykk, hafa ómetanlegt gildi
fyrir heilsu okkar og líf. Sjáumst í
göngu með Ferðafélaginu eða Uti-
vist!
ísak G. Hallgrímsson er heimilis-
læknir í Reykjavík. Hann er sérfræð-
ingur í orku- og endurhæfingarlækn-
ingurn.
Höfuðborgarbúar purfa ekki að fara
langt til að komast í skemmtilega
gönguferð. Myndin er úr Öskjuhlíð í
Reykjavík, en þar var áð í Útivistar-
göngu í júní 1986.
Eftir því sem á leið jökulgönguna dró úr þrekinu. Pó ég
þættist nokkuö brattur í fyrstu fann ég að ég átti hvergi í
tré við neinn í hópnum, en það voru bæði ungir og gaml-
ir, allt frá fimmtán ára til sjötugs. Pó komst ég þá leið sem
hópurinn fór, en sennilega hefur það orðið mér til lífs að
yfir okkur skall dimm þoka sem lokaði allri útsýn. Farar-
stjórinn tók þá ákvöröun, mér til mikils hugarléttis, að
snúa við þar sem við vorum komin. Ég man varla eftir að
hafa glaðst jafn mikið í annan tíma. Ég þarf ekki að geta
þess aö á þennan lokastað á jöklinum var ég ekki aðeins
síðastur, heldur langsíðastur.
Eftir hvíld uppi á jökli var haldið niður og ég var furðu
fljótur að jafna mig, gat nú fylgt öllum vel eftir og gaf mig
hvergi! Við komum í Torfabæli eftir snarpa göngu niður,
fengum hressingu og síðan var gengið til baka sömu leið
yfir Hallmundarhraun með Strútnum og í tjaldstæði. Ég
iagðist til svefns og vaknaði nánast í sörnu stellingum átta
klukkustundum síðar.
Öneitalega var ég mjög vonsvikinn með frammistööu
mína og þó var alls ekki tilgangurinn að sýna fram á eitt
eða neitt. Ég þóttist þó alls ekki hafa farið illa með mig, ég
hafði til dæmis hætt reykingum þrem árum áður og tals-
vert stundað léttar gönguferðir og sund, en það hafði
greinilega ekki verið nóg til þess að skila mér sæmilega á
þennan jökul. Ég hafði sofið á verðinum.
Þessi ganga var upphaf reglulegrar þátttöku minnar í
sunnudagsgöngum Ferðafélagsins og smám saman óx
mér þrek.
Á Jónsmessu árið 1974 gekk ég aftur á Eiríksjökul,
spenntur og fullur eftirvæntingar. Þá var ekki aðeins að
við kæmumst alla leið í Torfabæli til þess að tjalda í blíð-
skaparveðri, heldur var skaflieiður himinn, snemma
morguns, þegar fararstjóri ákvað uppgöngu og allt útlit
fyrir gott veður. Við héldum sömu leið og árið áður og nú
var ég í fararbroddi í þessum hópi, allt þar til efst á jökul-
bungu og vorum við þar þrjú, sem nokkuð þurftum að
bíða eftir hinum úr hópnum. Ó, hvílík útsýn! Ég sá til
Vestmannaeyja, út á Faxaflóa, norður í Húnaflóa, austur
á Vatnajökul, vestur á Snæfellsjökul og langt norður á
Strandir, svo eitthvað sé nefnt. Þá varð mér að fullu ljóst
gildi gönguferða.
Í.G.H.
HEILBRIGÐISMAL 2/1987 21