Samtíðin - 01.10.1934, Blaðsíða 10

SAMTÍÐIN
maður og umbótamaður, fullur
af eldleg'um áhuga. Félagsskapur-
inn er lífið og sálin í öllum fram-
förum hér. Og Doddi er lífið og
sálin í félagsskapnum. Síðan um
aldamót hefir naumast verið stofn.
að svo félag hér í bænum, að
Doddi væri ekki einn af stofn-
endunum, — ef félaginu var ætl-
að að skifta sér af almennings-
málum, — og hann mun eiga sæti
í stjórn þeirra flestra. Meira að
segja hafa konurnar oftast nær
notið ráða og aðstoðar Dodda við
stofnun sinna sérfélaga. Áhrif
Dodda á félagslífið hér hafa
verið svo mikil, að séreinkenni
hess eru einmitt hin sömu og
séreinkenni Dodda.
Á samkomum og mannfundum
ber jafnan mest á Dodda. Hann
er sítalandi, altaf að „gefa skýr-
ingu“, altaf að „leiðrétta mis-
skilning“. Og ég spyr: Hvaða
hlutverk er göfugra og gagnlegra
í samlífi manna en einmitt þetta?
Líf og fjör er altaf í för með
Dodda. Varla er svo alvarlegt mál
til umræðu, að Doddi geti ekki
sundrað drunganum, og jafnvel
fengið menn til að brosa. Hann
er allra manna vinsælastur, sem
stafar af því, að hann hefir sér-
stakt lag á því að styggja engan
mann. Þetta má ekki skilja svo,
að Doddi sé altaf á sama máli og
sá sem síðast talar. Hann á það
til, að geta brugðið út af þeirri
reglu og verið á gagnstæðri skoð-
un. En þá er það segin saga, að
8
Doddi sigrar í þeirri viðureign.
Andstæðingurinn gefst upp og
brosir, — til þess að láta sem
minst bera á ósigri sínum.
Doddi nýtur svo mikils trausts,
að varla er kosin svo nefnd á
fundi þar sem hann er viðstadd-
ur, að hann sé ekki kosinn í
nefndina. Hann veit deili á
hverju máli, og hefir ráð undir
hverju rifi.
Það er að sumu leyti ógæfa
mikilla hæfileikamanna, að vera
bornir í heiminn í þessu litla
þjóðfélagi, þar sem tækifærin til
þess að beita kröftunum eru svo
fá.
Þessi staðreynd gat ekki dul-
ist manni eins og Dodda. Og það
var þess vegna, að hann afréð
hér á árunum að fara til Ame-
ríku. Hann vissi vel hvers þjóð-
félagið hlaut að missa við það.
En hann mat þarfir heimsmenn-
ingarinnar meira en þarfir smá-
þjóðar, — eins og stórhuga og
víðsýnum manni sómir.
Þegar hann steig á land í
Ameríku var hans fyrsta verk að
skifta um nafn. — og sýndi með
því á fagran og ótvíræðan hátt
íslendingseðli sitt. Hann hét áð-
ur blátt áfram Þórður Guð-
mundsson. Þessu óboðlega og
kollhúfulega nafni breytti hann
nú í Th. Sæland. Gamla nafn-
styttingin, Doddi, hefir þó altaf
loðað við hann, sem gælunafn
vina og aðdáenda.
Og það er alveg víst, að Doddi