Samtíðin - 01.10.1934, Blaðsíða 25

SAMTÍÐIN
ÞRATT FYRIR KREPPUNA
EFTIR SIGRID BOO
— En hvað þetta er hlýlegur
litur! sagði hann, þegar við stóð-
um á torginu og biðum eftir Hol-
menkollen-sporvagninum. En hitt
var mér lítið gleðiefni, þegar ein
af vinstúlkum Randis, sem stóð
rétt aftan við mig, hafði orð á
því, hve fallegt það væri af
Randi að lána peysuna sína — En
hvað það kemur sér vel, að þið
getið gengið í fötum hver af ann-
ari! sagði hún. — Það kemur sér
ákaflega vel! svaraði ég með sól-
skinsbrosi. Henni skyldi ekki veit-
ast sú ánægja, að sjá, hve ösku-
vond ég varð. Björn var eins al-
úðlegur eftir sem áður. Hann
var heldur ekki neitt sérstaklega
vel til fara. Jakkinn var upplitað-
ur og buxurnar alt of stuttav.
Það var hinn íþróttamannslegi
vöxtur, sem forðaði honum frá
því, að gert væri gys að klæða-
burði hans.
Það leit út fyrir að hálfur bær-
inn væri kominn á stúfana. Al-
staðar var ein iðandi kös af
fólki, og vagnstjórarnir máttu
hafa sig alla við, að verða ekki
troðnir undir. Á endanum kom-
urnst við upp í. Við fórum fram-
hjá skíðabrekkunni, í sama bili
og einn kom svífandi í loftinu.
Það var áhrifamikil sjón. Hann
AXEL GUOMUNDSSON ÍSLENSKAÐI
datt. Svo kom annar. Hann stóð.
Fagnaðarlátunum ætlaði aldi’eí að
linna.
Við héldum áfram, svo að
skíðabrekkan var brátt komin úr
augsýn. Ég kendi í brjósti um
þá, sem duttu. Óheilbrigð samúð
með þeim, sem tapaði, sögðu
bræður mínir.
Það leyndi sér ekki, að Björn
varð æ þungbrýnni og þögulli,
eftir því sem á leið. Ilann var
bersýnilega að brjóta heilann um
eitthvert sérlega erfitt viðfangs-
efni. Fyrst hélt ég, að orsökin
væri blátt áfram sú, að honum
leiddist. En þegar hann litlu
seinna kvartaði undan því, að við
skyldum ekki fá að vera í friði,
varð mér hughægra. Ekki varð
hann hýrari, þegar við komum
upp í Frognerseter-veitingahúsið,
því að þar var alt orðið troðfult
af gestum. Inst inni í salnum
kom ég auga á Aksel, í fylgd
með einhverjum, ljóshærðum,
hláturmildum, hökulausum ná-
unga. Björn heilsaði á báða bóga,
svo að auðsjáanlega vantaði ekki
lmnningjana. Hvað eftir annað
var komið fram á varirnar á mér,
hvort allur þessi skari hefði ver-
ið í sumarfríi á næsta bæ við
28