Samtíðin - 01.07.1944, Blaðsíða 13

SAMTlÐIN
9
VIÐHORF DAGSINS XVI
Frá sjónarmiði málarans
Eftir INGÞÓR SIGURBJÖRNSSON málaramelstara
AÐ VAR tilviljun ein, sem réð
því, að ég byrjaði á að mála.
Ég ætlaði ekki að fást við slíkt nema
eitt suraar, eingöngu í sambandi við
húsasmíðar, því að þar, sem ég ólst
upp, var litið svo á, að sami maður
ætti að vera fær um að vinna hvert
einasta bandtak að smíði búss, frá
því að grafið var fyrir grunni og
þar til húsið væri fullgert. Lítið
hafði ég séð af málarastarfsemi, ef
undanskilið er, að tvisvar — þrisvar
sá ég dregið vfir nýjan panel, en
víða í sveitum liðu þá hæir og hús
svo undir lok, að þau höfðu aldrei
verið rnáluð. Vindur og' regn fóru
miskunnarlausum lierskildi um
glugga og hurðir og annað óvarið
tré, þar til þar var eigi lengur um
neitt viðnám að ræða, og fyrr en
varði, urðu húsin næsta lítils virði.
Nú er viðhorfið gerbreytt. Nú
vita allir, að það er ekki einungis
fegurðarauki að mála bús, lieldur
bráðnauðsynlegl til þess að verja
þau skemmdum. Glugga þarf að
mála að utan annað eða þriðja
hvert ár og bárujárnsþök eigi
sjaldnar, ef vel á að vera. Það mun
mála sannast, að enda þótt dýrt sé
að mála, er þó enn dýrara að mála
ekki. Það er dýr sparnaður að láta
járn ryðga og tré fúna.
Brátt skildist mér, að málaraiðn
og húsasmíði er tvennt ólíkt. „Van-
inn skapar listina,“ og því viðfeðm-
ara starfsvið sem liver einstakling-
ur velur sér á sviði iðnaðarins, þeim
mun minni leikni öðlast hann i
liverri grein. Heyrt hef ég menn
segja, að málning innan húss sé
ekki annað en eintómt „pjatt.“
Fæslir munu þó nú orðið telja, að
svo sé, en virða þó misjafnlega.
Margir virða mest einangrunargildi
málningarinnar, aðrir þrifnaðar-
auka hennar. „Til hvers eruð þið að
þessu?“ er oft sagt við málara, þeg-
ar þeir eru að „spartla“. Og ekki er
Iaust við, að sumuni húseigendum
þyki nóg um, ef „spartlaður“ er aft-
ur og aftur sami flöturinn við liverja
málningarumferð.
Gildir bændur hafa stappað stál-
inu í þá, sem byggju við fleytings-
þýfi að slá það lnklaust með vél,
og mundi það þá sléttast smám
saman af sjálfu sér! Sé málning á
veggjum lmúskótt, fleiðrast bún við
hreingerningar eins og þýfið undan
vélinni. En séu veggir og loft vand-
lega máluð og lökkuð, verður hrein-
gerningin leikur einn.
Gamall bóndi í átthögum mín-
um snéri sér ávallt við í hnakknum,
er liann reið heiman að og horfði
með ánægju á hvítmáluð þilin, er
sómdu sér næsta vel í grænkunni
á sumrin. Svo mun mörgum bænd-
um fara nú á dögum. Menn eru