Samtíðin - 01.07.1944, Blaðsíða 16

12
SAMTÍÐIN
lijá mér og stingur sér inn í lilýj-
una lijá Blom. Helvítis naggurinn.
Það er óþægilegur kökkur í liálsin-
um á mér, sem ég reyni árangurs-
laust að kyngja. Ég finn til einhvers
í augnakrókunum, sem ég veigra
mér við að meðganga, livað er. Fá-
ein íslenzk blótsyrði hrökkva af
vörum mínum. Eftir stundarkorn
hefur sál mín þó náð jafnvægi.
Þetta er allt í lagi, herra Eng, en
yður skal ekki verða gleymt, þeg-
ar heimsbyltingin skellur á. Til von-
ar og vara krossbölva ég herra Eng
og allri niðursuðuframleiðslu
Norðmanna, undantekningarlaust.
Mér er farið að kólna á höfðinu,
svo að ég set upp hattgarminn.
Svo ráfa ég af slað heim á leið.
Ég kvíði fyrir að koma heim, því
að ég veit, að þar er kalt. Ivaldara
en úti.
Af einliverri rælni nem ég staðar
fyrir utan búðarglugga og horfi á
það, sem þar er á boðstólum. Því
trúir enginn, hvað það getur verið
ánægjulegt að horfa í búðarglugga.
Gera sér í liugarlund, að maður sé
vel efnum búinn, ef ekki stórrikur,
velja sér fagra, sjaldséða niuni og
látast svo kaupa þá gegn staðgreiðslu.
Það er ef til vill hin sjaldgæfa stað-
greiðsla, sem gerir þelta svo ánægju-
legt.
Þegar ég stend þarna, verð ég þess
var, að einhver staðnæmist við hlið
mína. Fyrst Iield ég, að það sé ein-
hver, sem á sama erindi og ég, að
kaupa gegn staðgreiðslu, en svo er
sagt:
„Halló, vinur.“
Ég lít um öxl og sé, að það er „lið-
þjálfinn“, sem ávarpar mig. „Lið-
þjálfinn“ er reyndar hættur í hernum
fyrir mörgum árum, en honum er
svo tíðrætt um herþjónustu sína, að
við félagar lians og drykkjubræður
köllum hann ávallt „liðþjálfa“ í virð-
ingarskyni fyrir dygga þjónustu í
þágu lands síns. Ef þú spyrð hann,
livað hann stundi nú til dags, þá seg-
ist hann vera heildsali. Hann segist
selja kartöflur frá Rússlandi, kartöfl-
ur í tonnatali. Við vitum, að hann er
að ljúga að okkur, og oldcur grunar,
að hann sé eitthvað viðriðinn leyni-
lega sprúttsölu. Stundum er liann
stórríkur á okkar mælikvarða, en
liina stundina blásnauður. Er ég lít
á hann, sé ég slrax, að í dag er hann
fátækur. Hann er illa lil reika, þræl-
timhraður, órakaður og með fjólu-
bláa bauga undir augunum, sem lita
út eins og stærðar glóðaraugu í
skuggsýninu. Ég tek þó kveðju
hans, og við reikum saman niður eftir
götunni. Tveir samslæðir auðnuleys-
ingjar, sinn frá hvoru landi.
„Hvernig er fjárhagurinn ?“ spyr
„liðþjálfinn“.
„Lélegur“, spýti ég út úr mér.
Útlit lians verður enn Ömurlegra
eftir þessar gleðisnauðu upplýsingar.
Eftir stutta stund spyr hann:
„Hefurðu ekki úrið þitt?“
„Jú“, svara ég, „en það hjálpar nú
lítið, þegar allar veðlánsholur eru
lokaðar“.
„Komdu með inn á Kulbacker Hoff.
Ef Karl er á vagt, getur meira en ver-
ið, að við getum svælt eina út á úrið“.
Hann er alltaf svo bjartsýnn, „lið-
þjálfinn“. Svo hlær hann og bætir
við: