Samtíðin - 01.11.1950, Blaðsíða 13

SAMTÍÐIN
9
Skáldið í íslenzka
sendiráðinu í Khöfn
fiLLIR ÞEIR fjölmörgu íslendingar,
sem átt hafa erindi í sendiráð
okkar í Kaupmannahöfn, frá því er
það var stofnað árið 1920 og allt til
þessa dags, kannast við sendiráðsrit-
arann, Tryggva Sveinbjörnsson, sem
ávallt hefur verið boðinn og búinn
til að greiða götu þeirra, sem til hans
hafa leitað. Hitt er ósennilegra, að
menn hafi gert sér ljóst, að þessi
hægláti og samvizkusami embættis-
maður hafi að loknu dagsverki í
sendiráðinu átt sér starfssvið i heimi
listarinnar, víðs fjarri hinum „dipló-
matísku“ viðfangsefnum. Raunar er
það á margra vitorði, að leikrit eftir
Tryggva hafa verði sýnd i Konung-
lega leikhúsinu i Khöfn, síðast leik-
rit hans um Jón biskup Arason á
þessu ári. Mun það að öllu forfalla-
lausu verða frumsýnt hér í Þjóðleik-
húsinu 7. þ. mánaðar, enda eru þá
liðnar réttar fjórar aldir frá lífláti
biskups og sona hans.
Síðastliðið vor hlotnaðist Tryggva
Sveinbjörnssyni sá heiður að hljóta
1. verðlaun í leikritasamkeppni þeirri,
er Þjóðleikhúsið efndi til. Verðlauna-
leikrit lians nefnist: Útlagar.
„Samtíðin“ sneri sér fyrir nokkru
um skrefum, þangað til ég seldi
Kaupfélagi Árnesinga hana í árslok
1930.“
Framh. í næsta hefti.
Samtal
við
Tryggva
Sveinbjörnsson
sendiráðsritara
til Tryggva og átti við hann eftir-
farandi samtal í tilefni af afrekum
hans á sviði leikritagerðarinnar:
„Hvenær ertu fæddur, og livað
viltu segja okkur um helztu ævi-
atriði þín, svo að byrjað sé nú á
samvizkuspurningum ?“
„Mér er engin launung á þvi, að
ég er fæddur 24. okt. 1891 á Brekku
í Svarfaðardal og kallaði mig i skóla
Svörfuð í höfuðið á landnámsmanni
dalsins. Þetta nafn varð ég að leggja
niður, er til útlanda kom, þvi eng-
inn útlendingur gat borið það fram
og engin kona vildi að sjálfsögðu
giftast manni með svona skringilegu
nafni! En sleppum því.
Um námsferil minn er það i
stytztu máli að segja, að ég gekk í
Menntaskólann á Akureyri, og stúd-
entspról'i lauk ég við Menntaskólann
í Reykjavík vorið 1914. Síðan sigldi
ég til Kaupmannaliafnar og naut
þar garðstyrks við háskólanám i
fagurfræði með samanburðarbók-
menntir að sérgrein. Ur námi varð
þó satt að segja fremur lítið, þvi
hugurinn var um þær mundir allur
við sönglist og leiklist. Sótti ég söng-
leiki (óperur) og leiksýningar eins
oft og ég framast gat, en slíkt var
stúdentum þá stórum auðveldara
vegna þess, að leikhúsmiðum var út-
býtt ókeypis á Garði.
Árið 1919 bauðst mér svo starf