Samtíðin - 01.12.1952, Síða 13

SAMTÍÐIN
7
mjög fær konsertpíanisti og heldur
árlega konserta í París, úti um
Frakkland og erlendis. Hann spilar
auk verka éftir frönsk tónskáld eink-
um verk þeirra Beethovens, Baclis
og Schumanns. Frægasti nemandi
Ciampis mun vera Hepzibah Menu-
hin, systir Yehudi Menuhins, fiðlu-
leikarans, sem ég nefndi áðan.“
„Hvernig hefur námi þínu verið
háttað?“
„Oft er kennt þannig, að nemendur
koma inn í kennslusalinn nokkrir í
hóp, og spilar þá einn i einu, en hinir
hlusta á. Kennslan er í engu frá-
brugðin einkatímum, nema hvað
hlustað er á nemandann af félögum
hans. Er þeim ætlað að læra af gagn-
rýni kennarans, sem vitanlega er
mismunandi, eftir því hvaða nem-
andi á hlut að máli“.
„Kunnirðu ekki til að byrja með
hálfilla við að spila þannig í heyr-
anda hljóði í kennslustundunum?“
„Mér stóð nú að vísu ekki alveg
á sama fyrst í stað, en vandist þvi
fljótt, og ég held, að þessi kennslu-
aðferð sé að ýmsu leyti heppileg1'.
„Hvernig eru próf i skólanum?“
„Þau eru haldin árlega á vorin, og
að loknu inntökuprófi hafa nemend-
ur öðlazt rétt til að þreyta próf —
ná sér í „diplom“, eins og það er
kallað. — Miðað er við fjögra ára
nám, og eru fjórar mismunandi eink-
unnir gefnar á hverju prófi. Allslov
hópur sérfróðra manna hlustar á
prófin og dæmir um þau, en kenn-
arjnn hefur þar ekki atkvæðisrétt
hvað þá meira“.
„Hver eru helztu nútímatónskáld
Frakka?“
Guðmúndur lætur hugann reika
til breiðrar tónskáldafylkingar, nefn-
ir i hálfum hljóðum ein seytján nöfn,
en velur síðan úr þessa fjóra: Darius
Milhaud, Francis Poulenc, Maurice
Bavel og Arthur Honegger.
„Hvað er að frétta af öðrum ís-
lenzkum námsmönnum í París?“
„Allt sæmilegt. Margir þeirra hafa
tekið góð próf, bæði við Sorbonnc
og aðra skóla, en próf eru yfirleiG
mjög erfið í París vegna mikillar
samkeppni. Má i því sambandi nefna,
að i ýmsum greinum tekst aðeins um
30—40% nemenda að standast próf“.
„Finnst þér París ekki ákjósanleg-
ur bær til þess að stunda þar tón-
listarnám?“
,Jú, vissulega. Umhverfið á sinn
mikla þátt í því að móta námsmann-
inn, og í tónlistarefnum er París
einhver ákjósanlegasta borg, sem ég
get hugsað mér. Þangað koma flestir
beztu tónlistarmenn heimsins, og
enginn skyldi ætla, að tónlistin verði
numin eingöngu innan skólaveggja.
Menn læra engu síður af því að hlusta
á ýmsa meistara og hafa augu og
eyru opin gagnvart því, sem miðar
að þroska mannsins, ekki eingöngu
á sviði tónlistar, heldur einnig á
sviði lista álmennt. Og þarna á Signu-
bökkum hefur jarðvegurinn löngum
verið ákjósanlegur fyrir fagrar líst-
ir, einkum ef nýjar stefnur hafa ver-
ið að ryja sér til rúms. Listastefnur,
sem annars staðar hefðu átt örðugt
uppdráttar, hafa oft fengið þar hyr
undir báða vængi, og eru það ekki
síður listamenn annarra þjóða, sem
getið hafa sér orðstír þar en Frakk-
arnir sjálfir. Við þau skilyrði, sem