Samtíðin - 01.04.1960, Blaðsíða 14

10
SAMTÍÐIN
var nú gift og farin úr landi. „En ég
skal ekki vera lengi að temja hana...
eða viS Andrés báSir.“
Hann skildi hana eina eftir og fór út
aS hilta Andrés, vinnumanninn. Andrés
var úti á túni. Hann var rauShærSur
strákur, hár og klunnalega vaxinn. Þeir
sögSu, aS hann ætti þaS til aS vera áfloga-
hundur.
„Hún er komin, Andrés, nýja vinnukon-
an. Tómas hefur sent okkur hana, eins
og liann lofaSi. Þetta er mesti boldangs-
kvenmaSur, og ef satt skal segja, er hrein-
asti höggormskj aftur á henni.“
„Ég hef nú aldrei mátt til þess liugsa,
aS viS færum aS ráSa hingaS vinnukonu.
Höfum viS svo sem ekki komizt sæmi-
lega af, síSan hún Soffía fór? Þú liefSir
ekki átt aS láta hann Tómas telja þér
trú um, aS viS kæmumst ekki af ráSs-
konulausir,“ sagSi Andrés.
„Ég læt mér vel skiljast þaS, sem liann
sagSi. Hver á aS hirSa um mjólkina,
strokka smjöriS, hugsa um hænsnin og
allt annaS á heimilinu? Ekki höfum viS
tíma til alls frá okkar störfum," svaraSi
húsbóndinn.
Þeir unnu úti viS til kvölds, en liéldu
þá heim. Þegar inn kom, sáu þeir, aS húiS
var aS þvo eldhúsgólfiS og taka svo vel
til í húsinu, aS þeir ætluSu varla aS trúa
sínum eigin augum. Og þarna stóS vinnu-
konan og studdi stórum, sterklegum
höndunum á tárhreina svuntuna á
mjöömum sér. Rautt andlit hennar ljóm-
aði, eins og þaS hefði verið skrúbbaS
líka. Hún stóð gleilt eins og karlmaður,
sem ætlar aS leggja í einhverja aflraun,
og horfði einarðlega á hónda og vinnu-
rnann til skiptis.
„Farðu úr stígvélunum,“ sagði hún við
vinnuinanninn. „Þau eru grútskitug!
Sérðu ekki, að það er húið að þvo gólf-
ið? Þú hagar þér eins og þú værir villi-
maður utan úr eyðimörk!“
„Hver vogar sér að segja það?“ svaraði
sláninn Andrés.
„Það geri ég, og Jóhanna heiti ég
Kjartansdóttir.“
„Það er Magnús húshóndinn, sem hér
ræður ríkjum,“ anzaði vinnumaður fýld-
ur.
„Þá ætti liann nú hara að skammast sín.
Ég veit ekki betur en hér sé anddyri, þar
sem þið getiö skipt um skó, og það verðiö
þið að gera eftirleiðis. Þar, sem verið er
með mat, á allt aS vera hreint,“ hætti
hún við og var ekki mjúk í máli.
Mennirnir settust við boröið og átu mat
sinn steinþegjandi. Stúlkan horðaði ekki
meS þeim. Hún settist í grennd við þá og
liafði nánar gætur á þeim. Þetta hafði
þau áhrif á slánann Andrés, að honum
fannst eins og verið væri að kyrkja sig.
Stúlkan tók til máls: „Ég lief nú alla
ævi átt lieima í sveit, en aldrei áður hef
ég séð karlmenn borða eins og svín,“ sagði
hún, rétt eins og hún væri að skeggræða
við þá um almæll tiðindi.
„SkoSanir þínar koma okkur ekki við,“
svaraði Magnús gamli og sótroðnaði af
vonzku.
„Sök hítur sekan,“ sagði liún blíðlega.
Karlmennirnir flýttu sér að borða og
fóru síðan út á lilað lil að kveikja sér í
pípu.
„Sú er ekki eins og fólk er flest. — ESa
munnsöfnuðurinn, maSur! Ja, sá sem gift-
ist henni, fengi aldeilis í liendurnar!“
sagði vinnumaður.
„Ekki orð um það!“ sagði Magnús
bóndi, og fór hrollur um hann. „Þú mund-
ir nú ekki vilja versta óvini þínum svo
illt, að hann færi að kvænast þessu ill'
fygli, Andrés.“ Augu hans skutu gneist-
um af heift. „En híddu bara, lagsi, og þá
skaltu fá að sjá, að það verð ég, sem tem
hana, en hún ekki mig.“
Morguninn eftir var stúlkan komin á
fætur fyrir allar aldir, og karlmennirnir