Samtíðin - 01.04.1960, Blaðsíða 20

16
SAMTÍÐIN
FRÚIN VAR auðvitað í sjöunda himni
yfir að fá húshjálp. Þegár þau sátu við
kaffidrykkjuna eftir matinn, fór hún að
prjóna miklu meira en áður.
„Eg skrifaði hjá mér nöfn þéirra
manna, sem Jacky hefur verið í vist hjá,“
sagði húsbóndinn. „Og þegar hún var far-
in, hringdi ég lil þcirra. Þeir háru stúlk-
unni allir gott orð fyrir dugnað og mynd-
arskap. Yfirleitt hafði hún farið úr vist-
inni, þegar útlil var fyrir, að konurnar
myndu eignast hörn, því að þá vissi hún,
að verkin myndu aukast svo mikið. Það
er aðeins einn hængur á þessu, skal ég
segja þér, og hann er sá, að það lítur
úl fyrir, að allir húshændurnir hafi orð-
ið alvcg hálskotnir i henni!“
„Hvað ertu að segja, maður, húsbænd-
urnir bálskotnir?“
„Já, og mér er ekki grunlaust um, að
sumir þeirra hafi bara verið á stefnu-
mptum við hana, eftir að hún var farin
frá þeim.“
„Var hún kannski fjolluð við þig?“
„Ekki var ég nú að segja það. Að
minnsta kosli endurgalt ég það ekki —
hm.“
„Var Iiún svona ákaflega falleg, þessi
manneskja?" spurði frúin og lagði frá
sér prjónana.
„Já, það var luin, og það er erfitt að
lýsa þeirri tegund af kvenlegri fegurð.
Augnaráðið var til dæmis alveg seyðandi,
skal ég segja þér Eða vaxtarlagið!
Maður sá það nú nokkuð vel, þvi hún var
mjög stuttklædd.“ En ])að er sem sagt erf-
ilt að lýsa þessu, góða mín.“
„Sáslu bara upp undir liana?“ spurði
frúin allt annað en hliðlega.
„Ég segi það ekki. Ég var nú svo sem
ekkert að virða hana fyrir mér frá því
sjónarmiði. En maður gæti haldið, að
þetta væri kvikmyndadís, að minnsta
kosti við fyrstu sýn.“
„Ja, nú er mér nóg boðið!“ sagði frúin.
„Og hvernig var röddin?“ bætti hún við.
„Fremur dimm, en mjög músíkölsk.“
„Ja, það var ljótt, að ég skyldi ekki
vera heima, þegar þessa manneskju har
hér að garði,“ sagði frúin, „en þakka þér
nú fyrir upplýsingarnar, væni minn, og
svo er þetta úlrætt mál — í kvöld!“
Síðan tók frúin upp léttara hjal. En
þegar hjónin voru háttuð og húið var að
slökkva Ijósið, fór hún aftur að minnast
á vinnukonuvandamálið.
„Það yrði náttúrlega heilmikið álag á
þig, ef við tækjum þessa stúlku,“ sagði
hún.
„Já, auðvitað þó nokkuð •— frá fjár-
hagslegu sjónarmiði,“ sagði liann lágt.
„Er hún fallegri en ég?“ hvíslaði frúin.
„Fallegri,“ muldraði maður hennar
geispandi, „fallegri en þú er nú engin
kona í víðri veröld — að mínum dómi.
En Jaeky er allt öðruvísi. Hvernig á ég
að fara að útskýra það fyrir þér?“
„Þú þarft þess nú alls ekki, væni minn,“
sagði frúin. „En ég ætla hara að hiðja
þig að fara lil djTra í fyrramálið, þegar
hún hringir, og segja henni, að við séuni
alveg hætt við að ráða vinnukonu. Ég
ætla heldur að r.eyna að gera verkin sjálf!
Góða nótt, elskan mín.“
„Góða nótt, elskan,“ sagði maður henn-
ar, og hann var feginn, að dimmt var i
herberginu, því að annars hefði hún
hlotið að sjá, að hann brosti út að eyrum
af ánægju.
Þessi Jgcqueline hafði nefnilega verið
hundleiðinleg kerlingarskrukka, sem vildi
hafa einhver ósköp í kaup.
Skáldið: „Hér gæti ég setið til eilífðar,
/wrfi í augu þér, ástin mín, og hlustað a
báruniðinn, þegar liaf tilfinninganna
svellur við strönd unaðarins.“
Hún: „Æ, þetta minnir mig á, að ég á
eftir að borga reikninginn til þín fra
þvottahúsinu