Samtíðin - 01.07.1966, Page 20

16
SAMTÍÐIN
við vorum gift. Og ég gat aldrei neitað
þér um neina bón, Lovísa, gat ég það?
En nú hefurðu heðið mig bónar, sem ég
verð að neita þér um.“
Hann lagði áherzlu á, að liann yrði
að neita henni um þessa bón, og um
leið leit hann á flöskuna, sem hann hélt
á.
„Það hefur verið gaman að liitta þig
hér i síðasta sinn og það á sjálfan brúð-
kaupsdaginn okkar. Þá fengu allir gest-
ir okkar kampavín, eins og þú manst, og
þeir skáluðu fyrir okkur og óskuðu okk-
ur langra lífdaga í okkar farsæla hjóna-
bandi. En — það fór nú á annan veg,“
bætti liann við og miðaði dreifaranum
á flöskustútnum á andlit Lovísu.
„Nei! Nei!“ æpti konan, baðaði út
höndunum og reyndi að banda lionum
frá sér.
„Nú færðu það,“ hvíslaði liann, þrýsti
á handfangið, og gusan úr flöskunni stóð
beint framan í Lovísu, beint í augu
henni, en vökvinn rann niður kinnarn-
ar og hálsinn. Siðan þeytti liann flösk-
unni með fyrirlitningu í kjöltu liennar
og vatt sér út um svaladyrnar.
Andarlak sat frú Lovísa Iireyfingar-
laus í stólnum, nema livað liún bar
vinstri höndina ósjálfrátt að brjósti sér.
Svo slundi hún lílillega og laut Iiöfði,
en liné síðan niður á gólfið og lá þar
grafkyrr.
ÞEGAR læknirinn hafði athugað likið,
sem lá á gólfinu, reis hann á fætur og
hristi liöfuðið.
,»Ég vissi að vísu, að frúin var ekki
sterk fyrir hjartanu og varaði hana við
að misbjóða því, en mig grunaði ekki,
að svona mundi fara,“ sagði hann.
Svo tók hann upp flöskuna, sem lá á
gólfinu, studdi á dreifarann, þefaði af
vökvanum og bragðaði síðan varlega á
honurn.
„Tært drykkjarvatn!“ sagði hann
undrandi. „Hvað ætli liún liafi verið að
gera við það? Ætli hún hafi verið að
prófa einhverja nýja fegrunaraðferð?“
RAD DIR----------------------
---------R AD DI R-----------
------------------R A D D I R
Sigurður Olason hrl.:
ÍSLENZKIR FORNGRIPIR Í
DANMÖKU
„Ég tel vafalítið, að töluvert muni
vera þar (þ. e. í Danmörku) af slíkwn
minjum liéðan, þótt það sé reyndar litt
kannað mál, enn sem komið er. Auk
hinna opinberu safna, þar sem þegar cr
vitað um nokkra slórmerka ísl. gripi.
er áreiðanlega eitthvað til af fornminj-
um héðan og skjölum úr einkasöfnuin
eða fórum danskra manna, aðalsætta,
hirðstjóra, stiftamtmanna, kaupmanna
etc., sem hér hafa liaft dvöl eða viðlegu.
Af merkum fornminjum, sem vitað er
um, imá sérstaklega nefna stól Jóns Ara-
sonar, venjulega kenndur við Ara lög-
mann, einhver mesta þjóðargerseini
okkar, sem hugsanlega hefur að geyma
útskorna mynd biskups eða svipmót.
Það nær vitanlega alls engri átt, og er
beinlinis móðgun við minning Jóns Ara-
sonar og metnað Islendinga, að gripur
þessi skuli geymdur og haldinn eimnilt
í landi Kristjáns skrifara. Þá gæti verið
talsmál að reyna að fá hingað, með skipt-
um eða samkomulagi, frumverk Thor-
valdssens af skirnarf ontinum, en áður o'
á það bent með sierkum líkum, að fyrir
mistök eða annað verra komst gjöf lista-
mannsins aldrei á leiðarenda, og einung-
is eftirmynd skreytir altari dómkirkj-
unnar hér. Annars er ógjörningur að