Fréttablaðið - 23.03.2010, Qupperneq 36

20 23. mars 2010 ÞRIÐJUDAGUR
BAKÞANKAR
Önnu
Margrétar
Björnsson
■ Pondus Eftir Frode Øverli
■ Gelgjan Eftir Jerry Scott & Jim Borgman
■ Handan við hornið Eftir Tony Lopes
■ Barnalán Eftir Jerry Scott & Rick Kirkman
Trommuskóli
Janusar
Miðstöð
mígreni-
sjúklinga
OPNUM FLJÓTLEGA
Sjáðu, þú heldur
á þeim með
þumalnum og
vísifingur, svona...
Ææ. Erfið árs-
tíð fyrir þá við-
kvæmu! Ert þú
með ofnæmi
fyrir einhverju?
Ég veit! Eftir að
þetta brýst út
verð ég halda
mig innandyra
í marga daga!
Alveg eldrauður í
framan!
Áfengi!
Ég bregst
við með
því að
dansa!
Úff! Þetta
hlýtur
að vera
erfitt!
Palli minn, sem hluti af eilífðar-
verkefni mínu að láta þig
sjá villu þíns vegar ætla
ég að kenna þér
nokkuð nýtt. Er það?
Hvað er það?
Að leggja bíl?
Að skipta
um dekk?
Að þvo
þvott!
Það er ekkert
merkilegt að
þvo þvott, það
getur hver sem
er gert það.
Nú ef svo er,
verði þér þá
að góðu.
Á!
Síðan...
passaðu
þig að ...
ekki...
Áii!
Hey!
AAAaa!
Úff! Gefstu bara upp og
biddu um hnífapör.
Blæðir úr
mér?
Um daginn var frétt í þessu ágæta blaði um konu sem var gífurlega ósátt við
að komast ekki með níu mánaða barn sitt
á háværa teknóglaða Latabæjarhátíð nema
borga miðann fullu verði. Þessi frétt leiddi
huga minn að þeirri algengu tilhneigingu
íslenskra foreldra til að fara með kornung
börn út um allar trissur vegna einhvers
konar skandinavískrar hippafílósófíu þar
sem börnin eiga að ráða öllu. Þessi tilhneig-
ing er stundum einkar óviðeigandi og bæði
tillitslaus við stórt fólk og smátt.
LÁTIÐ börnin koma til mín sagði Jesús.
Síðast þegar ég var við messu að hlusta
á kórsöng lítillar dóttur minnar hlupu
börn á milli sætaraða, skriðu niður alt-
arisganginn þar sem þau hófust handa
við að borða bland í poka og rífa papp-
ír utan af brjóstsykri og dreifa honum
um allar trissur. Auk þessa skríktu
þau, æptu og grétu á milli þess sem
þau kröfðu foreldra sína um meira
nammi háum rómi. Foreldrarnir
hummuðu alfarið af sér háreystina
í kirkjunni. Þeim þótti það mjög
eðlilegt að tveggja ára gamalt barn
þeirra lægi kylliflatt á miðjum
kirkjuganginum og fleygði pappír
upp í loftið eða að átta ára sonur
væri að nota kirkjubekkina sem
klifur grind. Og smábarnið sem
grét allan tímann hafði ábyggilega
ekkert gaman af því að hanga í kirkju í
klukkutíma.
ÞESSIR foreldrar af Einars Áskels-kyn-
slóðinni hvísla í mesta lagi með afsökunar-
augnaráði: „Nei, elskan, ekki hafa alveg
svona hátt.“ Að öðru leyti virðist það
fara gersamlega framhjá þeim að hegðun
barna þeirra er eins og síða sem rifnaði úr
Flugnahöfðingjanum. Og þarna í guðshús-
inu var ég komin með gífurlegt samvisku-
bit gagnvart almættinu að vera í alvörunni
að láta það fara í taugarnar á mér að óþekk
börn og sinnulausir foreldrar væru að eyði-
leggja kyrrláta og fallega stund fyrir öllum
hinum.
BUGAÐIR, þreyttir og undirgefnir for-
eldrar verða oft á vegi mínum á rölti um
bæinn. Foreldrar sem láta börnin sín hreyta
í sig ókvæðisorðum eða taka frekjuköst á
almannafæri án þess að þeir hafist neitt að.
Ég hef líka verið í matarboðum hjá slíkum
foreldrum þegar pínulitlir pollar eða stúlk-
ur neita að fara að sofa og eyða kvöldinu
skríðandi um gólfin eða öskrandi í indjána-
leik að drekka gos og borða nammi vegna
þess að pabbi þeirra og mamma hreinlega
þora ekki að kljást við átökin sem fylgja því
að koma þeim í rúmið. Er þetta virkilega
margrómað samviskubit sívinnandi for-
eldra sem orsakar svona uppeldi eða hætti
fólk bara hreinlega að nenna þessu?
Buguðu foreldrarnir