Morgunn - 01.06.1973, Blaðsíða 77

BÆKUR
75
ár, þegar hann kynntíst henni sem bam. Um hana kemst Haf-
steinn m.a. svo að orði: „Hún var ein af þessum hljóðlátu kon-
um í landinu, sem einar verða að berjast sinni baráttu. Hún
hafði öðlazt rósemi þeirra, sem höfðu lært af langri lífsreynslu.
Hún var mjög hógvær kona, sem lét hverjum degi nægja sína
þjáningu, var góð við allt og alla og fann málsbætur öllum
þeim, sem mistök höfðu orðið á á lífsleiðinni. Hún sat löngum
þegar vel viðraði fyrir utan bæjardyr sinar með prjónana sína,
prjónaði einhvem nytsaman hlut og naut umhverfisins, sem
er harla fagurt.
Þegar Aðalbjörg sat þannig úti fyrir dyrum 9Ínum með
prjónana sótti ég, krakkinn, mjög til hennar. Hún var svo ákaf-
lega hlý, hún Aðalbjörg — gott að vera í návist hennar.“
En það sem skipti mestu máli fyrir litla snáðann var þó hitt,
að hún skildi sýnir hans, vissi hvað var að gerast og gat útskýrt
fyrir honum, að ekkert væri að óttast.
Bemska Hafsteins virðist hafa verið fögur og em endurminn-
ingar hans þvi ljúfar og hlaðnar þakklætistilfinningu til þeirra,
sem vom honum góðir og höfðu jákvæð áhrif á þroska hans.
Þessar endurminningar Hafsteins em í senn merkileg heim-
ild um það, hvernig það er, að vera gæddur sérstökum dulræn-
um hæfileikum sem bam og alast upp innan um fólk, sem slíkt
er lokuð bók. En Hafsteinn var svo heppinn, að móðir hans var
eirrnig gædd slíkum hæfileikum, þótt hún hafi farið dult með
það; enda reyndist hann líkur henni að skaphöfn. Þessar end-
urminningar em einnig áminning til fólks um það, að fara sér
hægt í afstöðu sinni til þess sem böm segjast sjá og heyra. Hér
á við spakmæli Einars Benediktssonar: „Aðgát skal höfð í nær-
vem sálar‘‘. Ég held, að það hafi verið enska skáldið Thomas
Hardy, sem komst svo að orði: „Þó margt sé alltof furðulegt til
þess að hægt sé að trúa því, er ekkert svo undarlegt, að það geti
ekki hafa gerzt.“
Við getum öll verið þakklát þvi fólki, sem hafði áhrif á Haf-
stein Bjömsson í æsku og hlúði að hinum sérstæðu hæfileikum
hans, því hann hefur haft sívaxandi hlutverki að gegna í því
mikilvæga málefni að sanna okkur að látnir lifi.