19. júní - 19.06.1951, Qupperneq 16

Er það ánægjuefni, að nú virðist liylla undir
þetta markmið, þar sem Alþjóðavimmmálastofn-
unin er einmitt þessa dagana að ganga frá ti I-
lögum sínum til allra meðlima Sameinuðu þjóð-
anna, um „sömu laun fyrir störf af sama verð-
mæti“. Verður gerð nánnari grein fvrir þeim
í þessu blaði.
Framundan er að styðja konur til að vera
sjálfar og láta í té allt það, sem með sanngirni
er Iiægt að heimta af góðum þjóðfélagsborgara.
Það þarf að fihna ráð til að hæfileikar kon-
unnar — sérstaklega móðurinnar fái notið
sín í félagsmála og atvinnulífinu.
Nýlega var þess getið í blöðum og útvarpi, að
fimmti hluti þjóðarinnar bafi setið á skólabekkj-
um síðastliðinn vetur. Helmingurinn af þessum
fjölda munu vera stúlkur, og þær eiga þá kröfu
á hendur þjóðfélaginu og þjóðfélagið einnig til
þeirra, að allt það fé og öil sú orka, sem fer
lil þessa náms, komi báðum að gagni.
Ungu konunni verður að vera tryggður sá
réttur, að þjóðfélagið leggi ekki stein í götu
hennar, þótt bún vilji tippfylla skyldur sínar
við það sem móðir. Hún verður að geta treyst
því, að bún eigi þess kost að standa fjárhags-
lega á eigin fótum, og ef með þarf standa straum
af uppeldi barna sinna.
Enginn skilji orð mín svo, að ég vilji reka
allar mæður og búsmæður burt af beimilunum
og út í atvinnulífið, síður en svo. En ég álít
að það minnsta, sem hægt sé að fara fram á,
sé það, að þær konur, sem bafa þrek og liæfi-
leika, vilja og getu til að notfæra sér ef til vill
langt nám utan beimilis, jafnframt því að
vera eiginkonur og mæður, eigi að fá að gera
það, óáreittar af almenningsáliti og skattalöggjöf.
Fjölskyldan, þar sem faðir og rnóðir taka liönd-
um saman um uppeldi og framfærslu barnanna,
er það, sem við allar óskum að sem flestir
vcrði aðnjótandi, en reynslan sýnir, að fjöldi
mæðra á þess eigi kost.
Við hugleiðingar um barnauppeldi og barna-
framfærslu vakna margar spurniugar og óskir,
sem einmitt húsmæðurnar ættu að bafa skilyrði
til að leysa, ef þær nokkurn tíma hefðu tíma til
annars en að sjá börnunum fyrir daglegum þörf-
um. En eins og nú er víðast báttað, taka beim-
ilisstörfin alla krafta þeirra.
Þessu verður að breyta lil batnaðar.
Á þessari öld liöfum við bér á landi lifað
gjörbyltingu alls atvinnulífs til sjávar og sveita.
V or þekking er í molum. Mófiu og mistri liulió
er mannlegt líj og hjúpaS feigSarskugga.
Vér eygjum aóeins Ijós um lítinn glugga,
vort lún, vort ólán er í framtíS dulÆ.
En fyrirheit vér fengi‘8 um fraó liöfum,
að fullkomnun vor bífíi órafjarri,
og að veikur neisti veröi’ að birtu skœrri,
að vitar Ijómi yfir dauöra gröfum.
A8 loksins muni böl og harmar bartast,
vort brotasilfur ver'öa fagurt smífti,
oð eitt sinn rósir eyöimerkur skrýfti,
og allir góSir draumar muni rœtast.
Margrét Jónsdóttir.
Hraðvirkar vélar vinna nú á skömmum tíma og
fyrirhafnarlítið það, sem áður útheimti þrot-
laust strit, en heimilisstörfin hjakka í sama far-
inu, að öðru leyti en því að nú eru færri hend-
ur til að vinna þau. Svo að segja á hverjum
bæ eru til beyvinnuvélar, en á öllu landinu er
aðeins eitt samvinnuþvottaliús, svo bara sé tekiö
eitt dæmi. Þessu misræmi veldur ekki „vonzka“
karlmannanna, beldur áhrifa- og samtakaleysi
kvennanna.
íslenzkar konur, Kvenréttindafélag Islands skor-
ar á ykkur til samvinnu fyrir bættum kjörurn
kvenná til sjávar og sveita, til beilla fyrir þjóð-
félagið. Aukum á næstu árum stórlega þátttöku
kvenna á Alþingi, í bæjar- og sveitarstjórnar-
málurn og hvarvetna er að gagni má verða.
19. JÚNl
2