19. júní - 19.06.1951, Qupperneq 27

I
setjast þar að og taka til starfa af lífi of; sál,
og lialda áfram þar sem fyrri kynslóð lét stað-
ar numið.
Sveitafólkið lieimtir ekki sín daglaun að
kvöldum eins og St. G. Stepliansson orðar það,
og því verður að búa vel að því frá þjóðfélags-
nts liálfu, því hagnaðurinn af erfiði þess fellur
allur í skaut framtíðarinnar.
En væri þeim málefnum alvarlega gaumur
gefinn, sem auka á þægindi sveitalífsins og létta
undir með þeim, sem vilja lielga starfinu og
moldinni krafta sína, þá hef ég þá trú, að æska
þessa lands eigi í fórum sínum það táp og fjör
sem vel væri trúandi til þess að yrkja í mel
og niold slík æfintýri sem gefur að líta bæði
á Sámstöðum, Stafafelli, Múlakoti og víðar.
Einnig á Island gnægð af söndum eins og óskrif-
uð blöð, sem ei er fyrir að synja að einbverjir
æskumenn eigi eftir að yrkja á dagdrauma sína.
Og líklega er það eitt með öðru af kostnm okk-
ar ástkæra fósturlands, bve óendanlega mörg
verkefní eru bér enn óleyst, og ónotuð lönd, sem
bjóða dáðrökkum landnemum að reyna kraftana.
En þeir menn og konur sem befjast handa um
slík framfaramál ldýða því boðorði H. H. „að
clska og byggja og treysta á landið“. I þeim
hópi má eflaust brátt telja ungu Reykjavíkur-
stúlkuna, sem stundar nú nám við búnaðarskól-
ann á Hólum.
En framar öllu öðru álít ég, að það sé raf-
magnið, sem sveitirnar þurfi til ]>ess að laða
unga fólkið að sér. Komi það almennt til af-
uota, sem Ijós- og aflgjafi, ])á mun birta, ylur
og vinnugleði fylgja því og sveitalífið blómgast
á nýjan leik, með félagslegum samtökum, iðnaði
«g örum vexti margvíslegra framfaramála. Þá
finnur unga fólkið bamingju sína innan veggja
heimilanna og verkefni við sitt liæfi að frjálsu
vali og ])á mun enn á ný vaxa upp á garnla
Fróni, við móðurbrjóst náttúrunnar, beilbrigð
kynslóð og djarfhuga menn og konur, sem kunna
að Hfa og starfa í samræmi við hið íslenzka
veður- og náttúrufar og geta jafnt boðið því
óblíða byrginn og teygað af lindtim unaðar og
fegurðar, sem börn Fjallkonunnar bafa til þessa
löngum liaft glöggt auga fyrir.
Brjóst þín hvelfdu, blómamóðir,
bjóða væra hvíld og ró.
Eiga vildi’ ég eftir slóðir
ógengnar í þínum skóg.
Svo segir einn borgfirzkur bóndi í einu kvæði,
þar sem liann lýsir fegurð og mikilleik íslenzkrar
náttúru, og e. t. v. hugsa fleiri þannig.
Lýk ég svo þessum vorboðahugleiðingum mín-
um með erindi B. Ásgeirssonar úr hans inndæla
smákvæði: „Söngur sáðmannsins“:
Vígjum oss í verki
vorri gróðurmold,
hefjum liennar merki
hátt á móðurfold!
Hér er lielgur staður —
hér sem lífið grær.
íslands æskumaður.
Islands frjálsa mær!
Árdal 17. maí 1951.
Halldóra Hjartardóttir.
Læknir nokkur var þekktur fyrir, hve orðfár
hann var. Einu sinni hitti bann jafningja sinn á
því sviði. Var það stúlka, sem sýndi honum bönd
sína, mjög bólgna og illa útlítandi.
„Brunasár?“ spurði læknirinn.
„Skurðarsár“, svaraði stúlkan.
„Bakstrar“, skipar læknirinn.
Næsta dag kom sjúklingurinn aftur, og þá
fór eftirfarandi samtal fram:
„Betri“.
„Verri“.
„Fleiri bakstra“.
Tveim dögum seinna kom sjúklingurinn aftur.
„Betri?“ spyr læknirinn.
„Frísk. Hvað mikið?“
„Ekkert“, sagði læknirinn. „Skynsamasta stúlka
sem ég bef hitt“.
Sex ára telpa var að skoða mynd frá
brúðkaupi foreldra sinna. Pabbi hennar sagði
henni frá brúðkaupinu og reyndi að skýra fvrir
henni þýðingu þess. Allt í einu ranu upp Ijós
fyrir lillu stúlkvuini. „Ó, nú skil ég“, hrópaði
hún. „Það var þegar þú fékkst mömmu til að
koma og vinna fyrir okkur“.
13
19. J ÚNl