Sólskin - 01.07.1947, Page 52

um fæti inn fyrir dyrnar, byrjaði Björn að
skamma mig. Ég reyndi að skýra þetta allt
saman fyrir honum. En ekkert dugði. Hann
skildi ekkert. Svo skreið ég í hlýjuna við arin-
inn. Mér leið voðalega illa. Ég var alveg eyði-
lagður.
Allt í einu kom mamma Björns framan úr
eldhúsinu og sagði heldur byrst:
„Björn! Þetta er allt þér að kenna. Þú átt
sök á þessu öllu saman. Ég hefði átt að reka
þig út, en ekki kisu. Það var ekki að undra,
þótt kattargreyið fengi sér mjólkurdropa. Þú
hefur gleymt að láta mjólk í skálina hennar“.
Ég varð glaður, þegar ég heyrði þetta. Svo
sannarlega varð ég feginn.
Björn tók mig nú í fangið, klappaði mér og
strauk. Hann bað mig fyrirgefningar á þess-
um ósköpum. Svo gaf hann mér líka fiskbúð-
ing og eins mikla mjólk að drekka og ég gat í
mig látið. Mikið leið mér vel.
Þegar ég var búinn að borða mig saddan,
stökk ég upp á hnén á Birni og fékk að liggja
þar, meðan Björn var að lesa lexíurnar sínar.
Hann klóraði mér bak við eyrun og strauk mér
öllum hátt og lágt. Ég malaði af ánægju.
50