Sameiningin - 01.12.1959, Blaðsíða 13

Sameiningin
11
Kveðjumál
Stefanía Sigurðsson
14. febrúar 1877 — 19. sepiember 1959
„Guði séu þakkir, sem gefur oss sigurinn, fyrir
drottinn vorn Jesúm Krist.“ 1. Kor. 15:57.
Vér eigum hér samfund
til þess að veita þessari
framliðnu konu hina hinztu
þjónustu sem sjálfsögð þyk-
ir, undir þessum kringum-
stæðum. Vér komum þá
einnig hingað til þess að
þakka og kveðja. Það er
vissulega margs að minnast
og margt að þakka á skiln-
aðarstundum eins og þess-
ari, þegar fulltrúar frum-
herjanna á meðal vor eru
lagðir til hinztu hvíldar. En
þessi kona, sem vér kveðj-
um nú, átti um margt sér-
stöðu á meðal almennings
á meðal vor. Yfirleitt má
segja, að hún var lánsöm
kona, og að hún naut mik-
illar náðar. Það hefir lengi
þótt mikils um vert á meðal
vor íslendinga að geta rakið ættir til góðra manna. Það gat
frú Stefanía, því að hún var af merku fólki komin. Faðir
hennar var Ólafur smiður Þorsteinsson, frá Tungu í Grafn-
ingi, og kona hans Elín Stefánsdóttir, prests Stefánssonar, frá
Heiði í Mýrdal. Settust þau hjón fyrst að í Nova Scotia laust
fyrir 1880, en fluttust síðar til Pembína, N .Dak., og bjuggu
þar til dauðadags; hann andaðist 19. jan. 1910, rúmlega 79 ára,
en hún 24. maí 1923, þá nálega 87 ára. Er Ólafi svo lýst, að
hann hafi verið völundur á alla smíði, iðjusamur, þaullesinn
á íslenzka vísu, ramíslenzkur í anda, félagslyndur og ákveð-
inn vinur kirkju og kristindóms. Um Elínu er þess hins