Sameiningin - 01.11.1945, Page 9

185
áfram 4 vetur og verður sú saga ekki hér sögð nema aðeins
einn liður hennar. Eg tók þá stefnu að kynnast fólkinu sem
mest og bezt, gjöra mitt ítrasta til að fá það til að koma
saman, síðar að kenna því að starfa að kristindómsmálum og
vaxa eðlilega og þvingunarlaust inn í það að verða söfnuður.
Þegar að því kom að stofna söfnuð vildi fólkið það sjálft.
Hann var stofnaður með 120 fullorðnum meðlimum 8. dag
marz-mánaðar, árið 1944. Rétt um það leyti kom hr. Sigur-
geir Sigurðsson, biskup íslands til Vancouver, og var hann
gjörður fyrsti heiðursmeðlimur safnaðarins.
Sumarið 1944 var séra Haraldur Sigmar, D.D., að Moun-
tain í Norður Dakota, kallaður til þess að vera fastaprestur
safnaðarnis. Eftir nokkurn umhugsunartíma tók hann
kölluninni, og á eðlilegum tíma flutti hann vestur, reiðu-
búinn að taka við sínu embætti.
Óefað er hann kunnur öllum lesendum “Sameiningar-
innar.” Þó eg minnist á örfá atriði í sambandi við hann, er
það ekkert annað en það sem alt kirkjufélagið veit. Hann
er vel gefinn og vel mentaður maður, með sterka einlægni,
djúpa auðmýkt, og hreina lotningu fyrir því, sem er fagurt
og guðdómiegt. Hann var prestur allmörg ár í Vatnabygðum
í Saskatchewan, vann þar afar erfitt verk og ávann sér fylgi
og hylli einlægra, góðra manna. Ein 19 ár var hann prestur í
Norður Dakota. Það svæði var áður tvö prestaköll, víðlent og
mannmargt, sem útheimti mikil ferðalög — erfitt starf.
Hann er því maður með mikla reynslu í prestlegu starfi og
margþættan þroska. Hann hefir verið heiðraður með doktors
nafnbót í guðfræði og hann er forseti kirkjufélags vors.
Ennfremur var hann af stjórn íslands, á síðasta kirkjuþingi,
sæmdur riddarastigi Fálkaorðunnar. Mest er samt um það
vert, að hann er sannur lærisveinn Jesú Krists.
Um manninn, sem kom til að setja hann í embættið er
ekki nema tvent að segja: eg gjörði það eftir beiðni frá séra
Haraldi sjálfum, og eg ferðaðist yfir 1500 mílur til að fram-
kvæma verkið, alla leið frá Winnipeg til Vancouver. í sögu
kirkjufélags vors hefir aldrei áður verið ferðast eins langt
til að setja mann í embætti.
Ef til vill sýnist sumum, að þetta hafi verið óþarfa eyðsla,
og eg vil ekki neita því að við fyrstu athugun lítur svo út; en
það eru mörg, mörg ár síðan nokkur söfnuður hefir verið
stofnaður í kirkjufélagi voru. Þessvegna mætti búast við
almennum fögnuði meðal vor. Framkvæmdarnefnd kirkju-