Sameiningin - 01.12.1929, Blaðsíða 15

Jólabarnið
Eftir Séra Jónas A. Sigurðsson.
t ljóÖi eftir eitt höfuÖskáld Breta, lætur skáldiÖ guðhræddan
öldung vera hugfanginn af þeirri athugan, aÖ Guð valdi jörð vor
mannanna, úr öllu hinu dásamlega hnattakerfi himnanna, til að
vera starfsvið sonarins,—sýna einmitt hér sjónleik guðlegs kær-
leika, er birti alla elsku föður vors á himnum, gagnvart börnum
jarðarinnar.
Eitthvað svipað þessu vakir fyrir þeim, er þessi orð ritar.
Flestum mun skiljast, að Guð elskar heiminn, og þá mennina
er jörðina byggja. Fáir neita þeirri hugsun né efa það erindi. En
þá flýtur óhjákvæmilega af því, að faðirinn vill opinbera mönn-
unum kærleika sinn. Hann vill tjá mönnum sitt föður ráð, segja
Jæim frá sínum friði og lýsa velþóknan sinni yfir öllum góðum
mönnum,—Jaeim, er hans vilja rækja. Guð vill gleðja sín börn
með frið og frelsi. Hann kýs eðlilega að vitja þeirra sjálfur, leiða
J)au sér við hönd, eins og faðir leiðr barn, ’og túlka þeim réttlæti
og sannleika. Að sjálfsögðu vill hann tala sín orð til barnanna
og kenna þeim tungumál kærleikans. Hann vill að Jtau læri, i
raun og veru, föðurást og bróðurþel, guðsást og mannást. Hann
vill helga mannshjartað og þroska manninn fyrir lífið. Hann
vill kenna mönnum að lifa, og búa þá undir að deyja.
1 þessum tilgangi kom Jesús Kristur til jarðarinnar.
Einlægur kærleiki Jrráir að opinbera sig. Við það kannast,
hygg eg, flestir menn. Kærleiki ófullkominna manna æskir þess.
foreldrin fýsir að tákna börnum sínum æðstu hugsjónir og kær-
leikshvatir. Þau leiðbeina þeirn, kenna þeim og gefa þeim. í
þvi skyni leggja jarðnesk foreldri mikið i sölurnar. Getur nokk-
ur hugsað sér kærleika Guðs ófúsari að fórna,—tregari til hjálp-
ar og til samfunda við barnið sitt, en vér menn erum ?
Eins lengi og Guð er frsákilinn og fjarlægur mönnunum, ó-
endanlega æðri en Jjeir, birtist þeim með útvortis táknum, sem
rödd af himni eða runni sem logar, verður tæpast af fullkominni
kærleikseining Guðs og manna. Og Jrótt hann sendi Jreim spá-
menn og löggjafa, fær kærleiks vilji Guðs naumast á þann hátt
náð fullu valdi á hjörtum og lífi mannanna alment. Mannkynið
á sínar sérstöku takmarkanir, og sitt sérstaka eðli. Og faðirinn á
himnum tekur tillit til slíks.—
En hver er þá hinn bezti vegur guðlegs kærleika til vor mann-
anna ?
Hvaða opinberun, urn þá föðurást, verður þorra mannanna
auðskilin og ógleymanleg?