Sameiningin - 01.12.1929, Page 9

það var heitt af GuÖs eilífa loga.
Útslö-kkviÖ aldrei þann eld,
hann er andardrátturinn lífsins.”
Maðurinn s'kildi kærleika Guðs, af því að hann fann Guðs
eilífa loga í sálu sinni. En á engan annan hátt hefir maðurinn
fundið þetta eins vel og í Jesú Kristi, þvi “svo elskaði Guð heim-
inn, að hann gaf í dauðann sinn eingetinn son til þess, að hver sem
á hann trúir ekki glatist heldur hafi eilíft líf.” í honum var
“GuSs eilífi logi,” því að öll fylling guðdómsins bjó í honum lík-
amlega. “Guð vill ekki dauða syndugs rnanns, heldur að hann
snúi sér og lifi.” Fátt skýrir betur eðli kærleikans en einmitt þessi
síðasta málsgrein. Tilgangur Guðs gagnvart manninum er góður.
í engu vill hann þeim annað en vel. Flin guðlega velvild er kær-
leikur hans, sem lýsir sér í allri handleiðslu hans á mönnum, og
af honum nefnist allur kærleikur á jörðu. Sami loginn logar
í öllum sann-nefndum kærleiksgjöfum og kærleiksverkum meðal
manna. Svo lcoma blessuð jólin og minna oss á þetta, þvi “þau
ljóma heit af Drottins náð.” “Siblessuð sértu, signuð jólatíð,”
sem minnir á kærleiksgjöfina mestu, sem oss mönnum hefir veriö
gefin.
Engin hátíð meðal manna er eins dýrðleg og jólin. í heima-
húsum er jólatré, jólamatur, jólaskraut, jólagjafir og margvísleg-
ur jólafögnuður. Þá leitast allir við að vera heima. Jafnvel þeir
sem í fjarlægð dvelja vilja komast heim um jólin. Engin önnur
hátíö ársins er jólunum lík. Þau standa nær barnslegustu til-
finningum mannlegs hjarta en nokkur önnur hátíð. Kirkjurnar
skrýðast hátíðarbúningi. Skrautið glitrar, marglit ljósin ljóma,
jólatréð hefir flutt inn í kirkjuna tign frumskóganna. Blær barn-
anna er á öllu, og þetta alt talar svo sterkt til einföldustu tilfinn-
inga mannssálarinnar. Söngflokkurinn syngur fegurstu listsöngva
sina, og söfnuðurinn syngur jólasálmana sína, og einhvernveginn
verður það ni'Surstaðan:
“að sólin, er gefur oss jólin
um bygð vora og bólin
er indælli en alt.”
Guðsþjónustan öll, og þá ekki sízt prédikun prestsins, er
þrungin af fögnuði jólanna. Félagslíf manna 'ber með sér sama
ylinn. Hvar sem menn hittast skiftast þeir á óskum gieðilegra
tíða og til margvíslegra móta er stofnað til að gjöra gleðina sem
mesta. Þá tjá menn vinum sínum hlýleik. Isinn bráðnar af til-
finningum manna og fljót vinarþelsins streymir áfram frjálst og
sterkt. Aldrei endranær er hinum fátæku og sjúku rétt eins hlý