Sameiningin - 01.12.1929, Blaðsíða 30

380
endum hans, og þá ekki sízt vegna þess aS þær eru vottur ekki ein-
ungis um hugarþel þessara ágætu manna, heldur líka vottur um anda
sem víða ríkir á íslandi í garS Vestur-íslendinga og stofnana þeirra.
Kristimv .K Ólafson.
Ekki nema lítill drengur
HlustaSu á mig, sonur minn. Þetta segi eg viö þig, þar sem þú
sefur í rúminu þínu, litla krumian bæld undir annari kinninni, ljósu
lokkarnir þínir flakandi um vott enniö þitt. Eg hefi læöst aleinn inn í
litla herbergiö þitt. Áöan sat eg í bókaherberginu og las dagblaöiö,
og þá fékk eg svo sáran samvizku-sting, aö eg gat ekki stilt mig um
aö konia til þín, svo sekur sem eg er,
Margt flaug mér í hug, sonur minn. Eg haföi verið styggur viö
þig. Eg skútaöi þig þegar þú varst aö búa þig í Skólann, af því þú
straukst þér um andlitið lauslega með handklæðinu og lézt þar við
sitja. Eg ávítaði þig fyrir að busta ekki skóna þína. Eg kallaði
byrstur til þín, þegar eg tók eftir að þú haföir fleygt sumum fötunum
þínum á gólfið.
Við matborðiö í morgun var eg vondur við þig. Þú haföir sett
niður. Þú gleyptir í þig matinn. Þú studdir olnboganum fram á
borðið. Þú hrúgaðir smjöri á brauðið þitt. Og þegar þú fórst út
að leika þér, og eg þaut út í vagninn, kallaðir þú “vertu sæll, pabbi.”
Þá hleypti eg brúnum og sagöi ekki annað en: “Stattu uppréttur,
strákur.”
Svo gerðist sania sagan aftur í kvöld. Eg kom eftir akveginum
upp brekkuna. Eg sá þig. Þú varst á knjánum og lékst þér að
glerkúlum. Göt voru komin á sokkana þína. Eg auðmýkti þig frammi
fyrir leikbræðrum þínum með því að reka þig á undan mér heim í
húsið.
Manstu eftir því, nokkru seinna, aö þú komst inn í bókastofuna,
þar sem eg sat og las. Þú komst hljóðlega og það skein sársauki úr
augum þínum. Þegar eg leit upp úr blaðinu stóðst þú við dyrnar og
hikaöir þér.
"Hvað viltu mér?” sagði eg byrstur.
Þú svaraðir engu, en komst hlaupandi til mín og vafðir örmunum
þínum um hálsinn á mér og kystir mig. Litlu armarnir drógu mig
að þér með ástarafli, sem Guð hafði gefið hjarta þínu, og vanræksla
mín hafði ekki megnað að taka frá þér. Og svo fórstu frá mér og
hljópst upp stigann.
Jæja, sonur minn, rétt á eftir varð eg gagntekinn af skelfingu.
Hvað var vaninn búinn aö gera úr mér?
I eðli þínu var svo margt gott og fagurt. Þú áttir ekki þessa
meðferð skilið, barnið mitt. Ástin þín var eins heið eins og morgun-