Sameiningin - 01.04.1924, Qupperneq 26

120
aði ekki um annaö a'S hugsa, en hana Jódísi okkar?”
“Skyldi hann hafa bariS hana?”
“Verra en svo. Eg hefi nú séS þær nokkrum sinnum, sem hafa
veriS barSar. Þær eru ekki svona. Nei, þetta er eitthvaS verra
en þaS. — ViS sáum þaS líka á henni Jódísi, aS eitthvaS hræSilegt
var aS gerast.”
“Já”, segir Anna, “nú skiljum viS, aS þaS var þetta, sem hún
sá. Og GuSi sé lof og þakkir fyrir þaS, aS hún sá þaS, svo aS ,þú,
María, komst þangaS í tæka tíS. GuSi séu þakkir. ÞaS er víst til-
ætlun hans, aS okkur auSnist aS varSveita hana frá því aS missa
vitiS.” ,
“HvaS á eg til bragSs aS taka viS hana? Hún kemur meS mér,
þegar eg tek í hana og leiSi hana, en húru heyrir ekki til mín. Sálin
er úr henni. Hvernig á eg aS koma henni í hana aftur ? Eg ræS
ekki viS hana. Vera má, aS þér takist betur, Anna mín.”
Anna tók múi i höndina á Unu, og fór aS tala viS hana bæSi
bHSlega og alvarlega, en! engin sáust merki þess, áS konan vissi af
sér.
MeSan á þessum tilraunum stóS, kemur húsfreyja frarn í dyrn-
ar og segir: “Jódís er aS verSa óróleg. ÞaS er bezt aS þiS komiS
inn.”
BáSar stúlkurnar flýttu sér inn í svefnherbergiS. Sjúklingur-
inn bylti sér í rúminu. En óróleiki 'hennar virtist fremur stafa af
einhverju hugstríSi, en af líkamlegum þjáningum. Þegar hún sá
vinkonur sínar koma á sinn vanastaS viS rúmiS, varS henni rórra
og hún lagSi aftur augun.
Anna gaf Maríu mefki um, aS vera kyr hjá rúminu, en sjálf
ætlaSi/hún aS læSast aftur utar fyrir. En í þvi bili var hurSinni
lokiS upp og Una kom inn.
Hún gekk aS rúminu og stóS þar kyr. Augun störSu í óráSi,
eins og áSur, tennurnar nötruSu, fingurnir nerust saman svo aS
brakaSi í.
Eanga lengi sást þess enginn vottur, aS hún vissi hvaS fyrir
augun bar. En smátt og 'smátt mýktist augnaráSiS ofurlítiS. Og
hún laut niSur aS Jódísi, nær og nær andlitinu. En þá kom einhver
ægileg trylling yfir hana. Fingurnir kreptust.—Stúlkurnar spruttu
upp, þær voru ekki óhræddar um, aS hún ætlaSi aS ráSast á sjú'k-
linginn.
Þá lauk Jódís upp augunum, og horfSi framan í þetta hálf-
vitstola andlit og hræSilega; hún reis upp og vafSi hana örmum.
Hún togaSi hana aS sér meS öllu því afli, sem hún átti eftir, og
kysti hana á enniS, á kinnarnar, á munninn, og sagSi þar ,á milli í
hálfum hljóSum: “7E, Una mín, auminginn, auminginn!”
Konugarmurinn ætlaSi fyrst aS hörfa undan, en alt í einti
kiptist hún viS, linaSist upp og fékk ekka. Og hún hneig niSur viS
rúmstokkinn á hnén og lagSi höfuSiS upp aS vanganum á Jódísi.