Sameiningin - 01.04.1924, Qupperneq 30

124
uö uppá iþví aö gera ykkur sömul grýlurnar, þá gæti vel fariS eins
fyrir ykkur.”
Gömlu mönnunum haföi báSuni orSiS sama fyrir. Þeir tóku um
sinn flöskustútinn hvor og fengu sér drjúgan sopa. SíSan tóku þeir
aö staulast á fætur. Nú þóttist sögumaður; sjá, aS honum haföi tek-
ist, að gera þeirn geig, og fram yfir þaö, sem hann haföi ætlast til.
Hann tók því enn til máls.
“Nei,” segir hann, “ykkur dettur þó ekki 'í hug aö skerast úr
leik, og þaö fyrir miðnætti? Ekki skal eg trúa því, að þiö leggið
trúnaö á kerlingabækur. Hann lagsmaöur minn, sem eg var aö segja
ykkur frá, var veikur fyrir, skal eg segja ykkur. Hann var ekki
af gömlum og góöum Svía-ættum eins og við. Hana nú, viö setjumst
aftur og súpum á.” Þeir geröu svo.
“Feginn verö eg,” segir ha-nr^ þá, “aö mega sitja hér. í allan
dag hefi eg hvergi fengið aö vera í friöi fyr en hér. Hvar sem eg
hefi komiö, hefir Hjálpræöisherinn veriö á hælunum á mér Þeir
vilja fá mig til aö finna hana Jódísi, “systurina,” sem eg heyri sagt,
aö liggi fyrir dauöanum. En eg þakka fyrir. Sjálfkrafa 'geng eg
ekki á þeirra fund og óneyddur sit eg ekki undir þeirra andstygöar
ræ'öuhöldum.”
Flækingarnir höfðu tekið langa teyga úr flöskunum og var nú
fariö aö svífa á þá. En þegar sögumaöur nefndi Jódisi á nafn, tóku
hinir háöir viðbragö “Er þaö hún,” segja þeir, “sem stendur fyrir
ræfla'hælinu hér í bænum?” “Svo er vist,” segir hann. “Hún hefir
sýnt mér þann sóma, að leggja mig í -einelti, alt þetta ár. Eg vona
aö hún sé ekki vandabu-ndin ykkur, svo aö þiö þurfiö að taka
ykkur nærri.”
Eitth,vaö gott hlaut aö -hafa rifjast upp fyrir flækingunum, er
þeir heyröu Jódísi nefnda, eitthvaö, sem 'hún hafði gert iþeirn gott.
Þeir létu báðir þá skoðun sína í ljósi, að það væri sjálfsögö skylda
hvers manns, sem Jótd-ís gerði boð eftir, aö fara á fund hennar,
hver sem hann svo væri. Um þaö voru þeir sammála og stóðu fast
á því.
“Þaö er svo”, segir hann, “þiö teljið sjálfsagt, að eg fari. Eg
er til meö aö gera það. En þið vitið nokkurn veginn ihver maður eg
er, og ættuð þá að geta sagt mér, hvaöa ánægju Jódís “systir” mundi
hafa af að finna mig.”
Hvorugur hinna réöi-st í að svara þessari spurningu. En báðir
hertu þeir á honum að fara. Hann færöist undan og tók aö erfia þá.
Urðu þeir þá svo æfir, aö þeir kváöust mundu reka hann með harðri
hendi, ef hann færi ekki meö góðu. Og þeir standa upp, bretta
upp trej'juermarnar og búast til atlögu. Hinn situr kyr. Hann vissi
sern var, að hann var stærstur maöur og sterkastur í ö-Ilum bænum;
og hann kendi í brjósti um þessa veslinga, sem ekki höfðu viö hon-
uni. “Ef þið viljið fara út í þá sálma,” segir hann, ”þá er eg vitan-
lega til í það. En eg verð aö segja, aö mér finst viö ættum heldur