Sameiningin - 01.08.1924, Blaðsíða 20

242
því, meS því einu, aS sjómennirnir væru þeirrar skoSunar. ‘En ef
eg leyfi þér að syngja, hvaða söngva syngur þú þá; verða það ekki
bara venjulegir Negra söngvar?’ En hann sagði: ‘Nei, herra skip-
stjóri, þaö er aö eins ein tegund söngva, sem eg syng, en þaö eru
andlegir söngvar og sálmar’—og góölátleg alvara lýsti sér á andliti
hans.
“Um þetta leyti æfi minnar heyrði eg ekki mikið um trúar-
brögð og haföi þau ekki i neinum hávegum, svo eg leit beint framan
í hann, áður en eg svaraði honum. En svipur hans var svo hreinn,
svo þíður og aðlaðandi, að hann eyddi mótþróanum, er í sálu minni
bjó, og eg gaf honum leyfi til að syngja sálma fyrir hásetana á
Olivia. ‘Lofið Drottinn’, sagði Hiram og stuttu síðar var hann
farinn að syngja, og sjómennirnir sögðu, að honum væri sú list jafn-
vel gefin, eins og hitt, að matreiða vel. Svo hrífandi var söngur
hans, að margir hásetanna tóku undir og sungu viðlögin með sýni-
legri hrifningu og gleði. Eg segi þér satt, Miss Were, að það var
einkennileg sjón, sem eg mun seint gleyma. Þarna stóð hann á
meðal þeirra , en þeir sátu alt í kring um hann. Hiram hafði gler-
augu; hann hélt litlu sálmabókinni svo nærri, sem hans eina auga
krafðist. Hann hafði sungið lengi, en alt af báðu þeir um einn
söng i viðbót. Loks endaði hann með hljómþíðum fögrum sálmi:
“Hellubjarg og borgin min”. Þegar hann söng þennan sálm, sá eg
tár renna niður kinnar yfirstýrimannsins. Það fór um hann er
hann sá, að eg veitti því eftirtekt; hann roðnaði og sagði: ‘Capt.
McFadd, systir mín söng þennan sálm, sömu nóttina og hún dó.’ —
Eg stóð enn um stund á þilfarinu og var að hugsa um þennan ein-
kennilega gamla mann, sem virtist að vera ánægja í því að syngja
sálma og vera jafnframt máttugur að vekja gleði í hjörtum annara
með söng sínum. Skömmu síðar tók hann fuglabúrið inn og
hengdi þáð upp á sinn stað. Þá heyrði eg, að hann var að tala við
fuglinn sem hann nefndi “Dickie”, á þessa leið: ‘Eg syng, Dickie
minn, eg syng Guði til dýrðar. Hver veit nema Drottinn frelsi
skipstjórann, stýrimennina, vélameistarana og hásetana; hver veit,
hver veit?’ En Hiram vissi ekki, að neinn væri heyrnarvottur að
þessu eintali hans.
“Því miður gekk ekki alt eins og í sögu á leiðinni til Havana; og
matreiðslumaðurinn átti ekki þvi láni að fagna, að allir skipverjar
væru honum vinveittir. Því miður virtist mótspyrna gegn honum
að eins einum manni að kennaí en það var maður, sem ráðinn hafði
verið í Frisco, sem aðstoðar vélastjóri; bar hann það fyllilega með
sér, að hann var rekand á mannlífshafinu, hafði komið drukkinn um
borð. Var þó sæmilega mentaður maður og hafði öll einkenni þess, að
hafa áður átt betri daga. Hann var dramblátur og fátalaður, virt-
ist að hata alla og alt um borð á skipinu, en sérílagi og öllu öðru
fremur varð matreiðslumaðurinn þó fyrir hatri hans. Hvort það
var af því að hann var Negri, get eg ekki um sagt, en hann einn af