Sameiningin - 01.08.1924, Blaðsíða 31

253
nú verö eg að fara, og héSan af get eg ekki láti'ð hann sjá mig í
þeirri mynd, sem eg nú er.”
“En ef hann iðrast og bætir ráð sitt?” segir Grímur.
“Þú hefir sjálfur sagt, að um hann sé engin batavon,” segir
röddin og titrar af harmi. “Eg bið að heilsa honum. Eg hélt, að
við ættum að vera saman um alla eilífð, en héðan í frá má hann aldrei
sjá mig. Segðu honum þetta frá mér.”
“En ef hann gæti bætt fyrir brot sín ?” segir Grímur.
“Berðu honum kæra kveðju mína,” segir röddin. “Eg má ekki
fylgja honum lengur til þess að reyna að láta hann taka kveðju
minni. Segðu honum það.”
“En ef hann skyldi geta orðið allur annar maður?” segir
Grimur.
Röddin svarar, og er nú enn raunalegri en áður, og þó blíðari:
“Þú mátt skila til hans,” segir hún, “að eg skuli alt af elska hann.
Það er eina vonin, sem eg get gefið honum.”
Davíð hafði brölt upp á kné í kerrunni. En þegar hann heyrði
þessi síðustu skilaboð, tók hann rögg á sig, rykti sér upp, og stóð alt
í einu beinn. Hann ætlar að þrifa í eitthvað, en það svífur burt
út úr höndunum á honum, enda voru þær bundnar. Hann gat ekki
vel greint þetta, en það var eitthvað skínandi bjart, og eftir á fanst
honum, að aðra eins og fegurð hefði hann aldrei augum litið. —
Hann langar til að slita sig lausan, og elta þetta, sem flúði út úr
höndunum á honum. En þá kom á hann eins konar hcrfjötur, og
reyrði hann fastan, rammlegar en nokkur bönd geta reyrt.
Það var ástin, sem þannig náði nú tökum á honum aftur, eins og
áður við banasæng Jódísar. Það var ást andanna; en í sambandi
við hana er jarðnesk ást eins og svipur hjá sjón. Hún hafði verið
að grafa um sig í honum, eins og eldur, sem er að magnast í kola-
gröf; enginn sér aðfarir hans, fyr en blossunum fer að bregða upp
við og við; þá eru kurlin vel á veg komin að verða alelda.
Það var þess konar blossi, sem gaus upp í sál Davíðs. Það var
ekki eldur, sem lýsir með tærum loga, en þó birti Davíð svo fyrir
augum, að honum auðnaðist að sjá Jódísi, og hann sá hana svo him-
infríða, að hann varð að hníga niður lémagna, og dirfðist ekki að
koma nær henni, vildi það ekki og gat ekki fengið það af sér.
VIII.
Helreiðin mjakaðist áfram í niðamyrkri. Á báðar hliðar er
þykkur skógur og hár, og stígurinn svo þröngur, að ekki sér til lofts.
Klárinn virðist fara þar enn hægara en ella, hjólatístið lætur enn ver
í eyrum, huganum sviður enn sárara, örvæntingin verður enn átak-
anlegri í dauðakyrð skógarins. Alt í einu tekur Grímur i taumana,
stöðvar skrapatólið sitt og segir hátt og snjalt:
“Hvað eru allar þrautir, sem eg þoli, og hvað er alt það böl, sem