Sameiningin - 01.08.1924, Blaðsíða 32

254
kann atS bíða mín, í samanb.urði viS það' lán, aS eg er nú ekki lengur
í óvissu um það eina, sem vert er að vita. Eg þakka þér, Guð minn,
aS eg er kominn út úr myrkri jaröneska lífsins. Eg lofa þig og
vegsama í allri minni eymd, því aö nú veit eg, að þú hefir sæmt mig
gjöf eilífs lífs.”
Kerran skrönglaðist aftur á staS. En orS Öku-Gríms hljómuðu
lengi á eftir í eyrum Davíðs. Og þetta var í fyrsta sinn, að hann
kendi ofurlítið í brjósti um gamla lagsmanninn sinn. “Hánn er
hraustur maður”, hugsaði Davíð, “hann barmar sér ekki, þó að hann
eigi þess enga von, að verða leystur frá starfi sínu.”
Þetta varð langt ferðalag og virtist aldrei ætla að taka enda.
Þegar þeir höfðu ferðast langa lengi, og Davið hugði að þeir
hefðu verið að minsta kosti sólarhring á leiðinni, þá komu þeir út á
víða velli. Himininn var orðinn heiður, tunglið skein glatt og stóð
mitt á milli fjósakarlanna og sjöstjörnunnar.
Klárinn þumlungaðist á þremur löppunum yfir sléttuna, hægt og
sigalega. Þegar þeir loksins voru komnir yfir hana, leit Davíð upp
og ætlaði að gá að, hvað tunglinu hefði miðað áfram. Þá sá hann,
að því hafði alls ekkert miðað, og varð hvumsa við.
Þeir héldu áfram. Við og við leit Davíð upp, og sá alt af, að
tunglinu þokaði ekki um þumlung. Það var enn þá mitt á milli
fjósakarlsins og sjöstjörnunnar.
Nú mintist hann og þess, að aldrei hafði hann séð birta af degi
og aldrei kvelda síðan hann lagði af stað, þó að honum fyndist tím-
inn lengri en sólarhringur.
Þeir óku og óku, stundunuin saman, að því er Davíð fanst. En
vísirinn á stundaklukku tímans stóð grafkyrr.
Hann liefði verið til með að trúa því, að stundaklukka verald-
arinnar stæði. En þá mundi hann eftir því, að Grímur hafði sagt
honum, að tíminn væri teygður og þaninn, svo að hann entist öku-
manninum til þess að vitja allra þeirra, sem honum var ætlað. Og
þá fór honum að skiljast það, að sá tími mundi ekki vera nema fáein
augnablik, eftir tímatali mannanna, sem honum væri dægur, eitt
eða fleiri.
Á æsku-árum hafði Davíð lieyrt þess getið, að einu sinni hefði
maður nokkur dvalið um tíma í bústöðum sælla anda. Þegar hann
kom aftur, til mannheima, hafði hann sagt að hundrað ár i himna-
riki væru ekki lengur að liða en einn dagur á jörðu.
Hver veit nema einn dagur í Helreiðinni sé aftur jafnlengi að
líða og hundrað ár á jörðu. Davíð blöskraði þessi hugsun. Og í
annað sinn fór hann að kenna i brjósti um Grím og hugsaði með sér:
“Ekki er furða, þótt hann langi til að losna. Eangt hefir árið verið
honum.”
* * *
('FramhJ.