Sameiningin - 01.03.1920, Síða 9

73
musterisins. Enginn má þar inn ganga, sem ekki hefir
lotning í hjarta sínu. Samhliða iþeirri elsku, sem þú ber
í hjarta þínu til föðursins, sem er uppspretta allrar
gæzku, a þar að ríkja lotning fyrir guðlegri hátign.
Óneitanlega er lotningarleysi ein af hinum sérstöku
syndum nútíðarinnar.
Má vera, að það lotningarleysi stafi, meðal annars,
af því, að lotning liðins tíma hafi að einhverju leyti verið
á röngum grundvelli bygð. Saman við þá lotning bland-
aðist svo oft hjátrú. Menn trúðu því að kirkjuhúsið
sjálft og munir þess ættu sér einhvern ytri heilagleik.
Sjálfir staðirnir sumir höfðu heilagleik fram yfir aðra
staði. En í þeiin skilningi eru allir staðir jafn heilagir.
Þó er rétt og heilbrigt að tala um lieilaga staði, ekki
samt vegna staðanna sjálfra, lieldur vegna þess, sem þar
fer fram. Kirkjan á að vera heilagt liús, ekki vegna
efnisins, sem er í veggjum hennar, heldur vegna þess
heilaga verks, sem þar á að vinna, að leiða sálir inn í
ríki Guðs, ]>roska þær á Guðsríkisveginum og leiða þær æ
lengra að lindum hins lielga og liáa. Að flytja mönnun-
rnn náðarmeðul Guðs í sannri einlægni, lilýtur að vera
heilagt verk, og það er það verk, sem helgar staðina.
Lotning er skilyrði fyrir kristilegu lífsstarfi. “Án
trúar er ómögulegt Guði að þóknast’, og án lotningar er
ómögulegt að trúa, og án liennar er engin sönn bæn til.
“Hver sem lítillækkar sjálfan sig, mun upphafinn verða”,
segir Jesús. Það er sama og að segja: hver, sem biður
í lotningu, verður upphafinn til blessnuar. “En hver,
sem upphefur sjálfan sig, liann mun niðurlægjast”, þ.e.
að segja, hver, sem lotningarlaust gengur inn í musteri
bænarinnar, liefir þess engin not. Inn í liið fagra must-
cri sannrar bænar kemst hann aldrei án lotningar.
Hversu Ijót synd er þá ekki lotningarleysið!
Lotningarlaust líf er það, að gleyma orðinu: þú, sem
crt á himnum, og gleyma því, að vér eiguin Guði alt að
þakka. Það er að lifa eins og lmnn væri ekki til. van-
lielga dag lians, lítilsvirða orð hans, lifa eins og Guð
kæmi oss mönnum ekkert við, lifa eins og maðurinn
sjálfur væri hið æðsta í tilverunni, sem engum þyrfti
reikningsskap af neinu að standa.