Sameiningin - 01.03.1920, Blaðsíða 10

74
Á þessum tímum, þegar tilhneigingin er sú, að svifta
gömlum helgiblæ af öllum lilutum, þegar leitast er við
jafnvel að rífa hina helgu bök sundur í tætlur og þegar
veraldarhyggja og fjárgræðgi hafa tekið mannssálina
slíkum heljartökum, er freistingin til lotningarleysis
skelfilega sterk, enda falla menn unnvörpum, þúsundir og
millíónir, fyrir þessari freistingu. Yngri og eldri, fjöldi,
sem tölu verður ekki á komið, streyma að blótstalli þessa
viðbjóðslega goðs daglega og færa því fórnir.
Lotningarleysið æðir um alt, fer eins og eldur í sinu.
Það er skaðlegri sjúkdómur en tæring eða “spanska
veikin.”
Foreldrar, bjargið börnunum ykkar frá lotningar-
leysinu. Kennið þeim lotningu fyrir guðlegri hátign,
og er meira um það vert en alla þá dali, sem þér getið
gefið þeim.
Fögur framkoma og fallegir siðir geta verið í sam-
ræmi við lotningu hjartans. Að beygja höfuð sitt eða
krjúpa á kné á tilbeiðslustundum guðsþjónustunnar, eins
það að lúta niður biðjandi, þegar komið er inn í kirkj-
una, eru fallegir siðir, og ef þeir eru í einlægni viðhafðir,
tákna þeir aðdáanlega þá lotningu, sem býr í sérhverju
sannkristnu hjarta. Vel minnir Hallgrímur Pétursson
é það framferði, sem Guðsliúsi hæfir, í þessu versi:
“Þá þú gengur í Guðslxús inn,
(gæt iþess vel, sál mín fróma)
hæð þii þar ekki herra þinn
með hegðun líkamans tóma;
beygðu holdsins og hjartans kné,
lieit bæn þín ástarkveðja sé;
hræsnin mun sízt þér sóma.”
Treystum ávalt föðurnum, sem gefur oss allar góð-
ar gjafir, og beygjum oss í djúpri lotningu fyrir eilífri
liátign hans.
Faðir vor, þú sem ert á á himnum.
R. M.
o