Sameiningin - 01.04.1920, Blaðsíða 4

100
Með blessuðu sumrinu endurlifnar gjörvöll náttúran.
Sumarið kemur ávalt með boðskap um líf og- upprisu.
Náttúi'an sjálf og’ alt, sem iifir, lofar höfund lífsins. Alt
talar um Guð og gæzíku hans. Laufin, sem springa út á
trjánum, grösin, sem lifna á grundunum, blómin, sem
anga á bölunum, tala um Guð sinn og lofa hann. Lóan og
lævirkinn syngja ljóðin sín sætu um Guð, sem gefur þeim
Jíf og gleði. Og maðurinn,—skyldi hann standa einn hjá,
hljóður og vanþakklátur!
“Skyldi eg þá ískaldur einn eftir standa,
Aldrei með þakklæti minnast á þig!
Nei, eg vil lyfta nú upp mínum anda,
Upp til þín, Guð minn, er lúessaðir mig. ”
Maðurinn, gæddur ódauðlegri sál, með þrá og von
eilífs lífs, liann fagnar mest sumrinu og lioðskap þess um
lífið og gæzku lífgjafans.
”ÞÚ yngist upp sem örninn” segir í helgu ljóði. Um
sumarmálin yngist náttúran upp eins og örninn. En oss
mönnuum er einnig ætlað að yngjast upp, létta af oss
þunga og drunga vetrarins, og koma út í sumarblíðuna
og sólskinið. Sumum mönnum liættir við að daga uppi í
vetrarríki lífsins og verða þar snennna gamlir og stirð-
ir. Það er oft vetrargaddur eftir í sálum manna löngu
eftir að leyst hefir alla ísa í ríki náttúrunnar. Maður-
inn er sífelt í þeirri hættu staddur, að veturinn setjist að
til fulls og alls í hjarta hans. Andstrevmi lífsins vfirbug-
ar menn. Þrejda og lífsleiði setjast í öndvegi. Þeir
menn, sem veturinn sezt að hjá, eru svartsýnir á alla
hluti. Þeim finst heimurinn fara versnandi með degi
hverjum. Þeir álasa æskuna. Þeim er illa við alt, sem
er ungt og nýtt.
Það er kristileg skylda manns að verjast vetrarrík-
inu, varðveita sjálfan sig með Guðs lijálp frá því að verða
kaldur og dapur og dimmur inn við hjartarætur.
Sólskinið eitt fær varið mann fvrir vetrinum og- kuld-
anum. Maður á að halda sig í sóls’kininu. Læknarnir
kenna oss, að mjög mikið af líkamlegum sóttefnum stafi
af mvrkri, en í sólskininu deyi margt það illþýði, sem
sjúkdómum veldur. Andleg heilbrigði er ekki síður und-