Sameiningin - 01.05.1920, Blaðsíða 27

153
þennan aumingja,” svaraði Dan alvarlegur, “því Dr. Weise ætl-
ast til þess af mér, að eg líkni hverjum sjúkum eða særðum
svertingja, sem fyrir mér verður. Læknirinn hefir verið mér
frábærlega góður og eg má ekki bregðast honum.”
“En þú ert ekki lengur í þjónustu hans,” svaraði mælinga-
maðurinn.
“Eg er það að vissu leyti,” svaraði Dan, fyrst fyrir mér
liggur verk, sem hann ætlast til að eg vinni. Samvizka mín
leyfir mér ekki að bregðast trausti hans. Ef þú vissir, hve
góður hann hefir verið öllum og hve hart hann hefir lagt að sér
til þess að hjálpa Svertingjunum hér um slóðir, þá myndir þú
ekki furða þig á því, að mig langar til að bregðast honum ekki.
Líttu á, — stígvélin, sem eg er í, á hann, — og það eru einu al-
mennilegu stígvélin, sem hann á til í eigu sinni.”
“Já, eg veit það, að þessir trúboðar eru alt of góðir menn
fyrir þetta vesæla land,” sagði mæligamaðurinn með fyrirlitn-
irgu. “peir eyða lífi sínu hér fyrir þessi svörtu villidýr, sem
hafa ekki meira af sómatilfinningu og þakklátssemi að segja en
skepurnar, og tæplega það. Jæja, þú ert þinn eigin húsbóndi
og ræður hvað þú gjörir. Ef þú vilt verða af góðri samfylgd og
góðri atvinnu, þá verður þú að eiga um það við sjálfan þig.”
Dan hlýddi röddu samvizkunnar, og fór aftur til særða
mannsins. Hann batt um sár hans, því það hafði hann ásamt
mörgu öðru góðu lært af lækninum, og þá komu sáraumbúðirn-
ar, sem hann hafði í töskunni, að góðu haldi. Hann kveikti eld
og matbjó það sem hann átti eftir af matnum sínum, og fyrir
þessa hjúkrun fór svertinginn bráðum að hressast. Dan fann
góðan náttstað undir stórum hömrum og bjó þar um hann sem
bezt hann gat.
Lengi lá gamli maðurinn þar og mælti ekki orð. Alt í einu
sagði hann við Dan: “Eru hvítu mennirnir, sem þú varst hjá í
r.ótt, vinir þínir?”
“Allir hvítir menn, sem hittast í óbygðum Afríku, skoða
hverjir aðra sem vini, og Dan játaði því spurningu svertingjans.
“Farðu þá á eftir þeim eins fljótt og þú getur,” sagði gamli
maðurinn, “því þeir eru í mikilli hættu’”
“Hvað ert þú að segja?” svaraði Dan. “peir eru á leiðinni
til Vatnabygðarinnar, þar sem fult er af hvítum mönum.”
“peir sjá aldrei bústaði hvítra manna framar, ef þú varar
þá ekki við,” sagði gamli maðurinn og hristi höfuðið. “Eg var
í felum nálægt tjöldum þeirra, þegar fylgdarmaðurinn þeirra
drakk vatnið, sem íbúar þessa héraðs höfðu eitrað, af því þeir