Sameiningin - 01.04.1913, Síða 29

6i
kominn heim meö fréttir frá herbúí5unum.“
Frá fornu fari hafSi hann óttazti þessi augu, sem virtust
geta lesið sálir manna einsog opna bók. Hann óttaðist þau nú,
þegar hann horfði fast á hann, og hann leit undan.
„Eg er líka með fréttir — frá herbúðunum“ — svaraði
spámaðrinn.
„Skilaboöin, sem eg er meö, eru mjög áríðandi".
„Það eru mín líka“.
Þeir stóðu og horfðu hvor á annan, einsog menn, sem voru
ekki vanir að láta hlut sinn fyrir öðrum, hermaörinn margfalt
meiri að burðum, og spámaðrinn alvarlegr, ósveigjanlegr, öruggr.
Allt í einu fann Benaja til þess, að þeir voru hvor um, sig að
leyna hinn einhverju.
„Veizt þú um smán hans?“ — spurði hann i hálfum
hljóðum.
Spámaðrinn kinnkaði kolli.
„Og sarnt vilt þú fara til hans? Þú skalt fá það, en svo
kem eg á eftir. Skilaboöin mín skal hann líka heyra.“
Hann talaöi meö harðneskju hermanns, en hinn lét það
ekki á sig fá.
„Ef hann gefr ekki gaum að boðskap mínum, þá skal hann
heyra þinn“ — svaraði spámaðrinn. Og svo gengu þeir báðir
inn-til konungs.
I herberginu mátti líta þá Austrlanda-viðhöfn, sem kurr
var að verða út-af hjá alþýðu. Á tíglagólfinu voru dýrindis-
ábreiður og fáséðir dýrafeldir; veggirnir voru skrýddir allskon-
ar litum og silkiábreiður á legubekkjunum; gegnum opna glugg-
ana mátti sjá alstirndan himin, en inni loguöu ljós á gullnum
lömpum.
Hermaðrinn heilsaði konungi og leiddi spámanninn til hans,
en sneri sér aftr að dyrunum og nam staöar á þröskuldinum.
Það var einsog hann væri að bíða eftir því, að konungrinn
benti honum að fara. Enginn hafði getað séð á honum neina
geðshrœringu. Konungrinn og spámaðrinn voru beint fram-
undan honum1; hönd hans hélt um, sverðið, og hann fann til þess,
að hann hafði þar allt á valdi sínu.
Hann tók eftir því, að konungr var óvenjulega skrautlega
klæddr; en hann þóttist líka verða þess var, að hann yrði vand-
ræöalegr, þegar hann sá spámanninn, þótt hann reyndi að breiða
yfir það með þvi að sýna honum hina mestu blíðu.
„Þú kemr ekki til vor eins oft og forðum“ — sagði hann.
— „Vér sjáum þig allt of sjaldan.“
„Eg hefi ekki verið í borginni“ — svaraði spámaðrinn
hœgt og stillilega —, ,,eg er nýkominn frá hinum fornu átthög-
um yðar; þar svalaði eg þorsta mínum úr Betlehems-'brunnin-
um, sem er við borgarhliðið, og minntist yðar.“