Sameiningin - 01.03.1914, Qupperneq 8

4
virðilegu á Suðrnesjum í nánd við Keflavíkr-kauptún og
lifðu í mestu örbirgð. Skiljanlegt er, að Hallgrímr hafi
þá fundið til þess, að liann í þessum volæðiskjörum sínum
var staddr í sporum sonarins glataða í dœmisögu frels-
arans (í 15. kap. Lúk.). Og myndi þá ekki ólíklegt, að út-
af þessu síðasta skakkafalli, sem liann liafði bakað sér
sjálfr, liafi upp fyrir honum rifjazt endrminning þess,
sem af honum kann að hafa verið misgjört forðum á
œskulieimili lians og valdið því að liann varð svo að kalla
að flýja þaðan langa leið burt frá föðurlandi sínu.
14. Passíusálmr er orktr út-af hæðninni grimmi-
legu, sem þrælar œðsta prestsins létu dynja yfir frelsar-
ann nóttina milli skírdags og föstudagsins langa. Þar
kemr fyrir syndajátning af liálfu höfundarins — mjög
persónuleg. Og getr svo virzt, að þar blasi við oss hið
tvöfalda syndafall, sem nú liefir með fám orðum verið
gjört að umtalsefni. Vér tilfœrum hér þrjú vers úr
sálminum, og verðr það, er liann varar alla svo sterklega
við í fyrsta versinu, út-í æsar skiljanlegt, ef það er satt,
sem snemma kornst inn-í þjóðtrú Islands, að hann hafi í
œsku misbeitt frábæru atgjörvi sínu til hæðni og illmæla.
„Ókenndum þér, þótt aumr sé,
aldrei tillegg þú háð né spé;
þú veizt ei, hvern þú hittir þar,
heldr en þessir Gyðingar.
„Sjálfan slær mig nú hjartað hart,
hef eg án efa mikinn part
af svoddan illsku ástundað,
auðmjúklega eg játa það.
„Sáð lief eg niðr synda rót,
svívirðing mín er mörg og Ijót;
uppskeru-tímann óttast eg,
angrast því sálin næsta mjög.“
* *
*
Hér verða stór kapítula-skifti í æfisögu Hallgríms
Pétrssonar. Pramhjá tímaniótunum, er þá koma fyrir