Sameiningin - 01.03.1914, Blaðsíða 18

Þó ráðiái menh flesta Htning á,
Rit þín og sálma allir dá,
Enda’ er það engin furða.
Lotningarfullr efinn er,
Enda vantrúin lýtr þér,
Dýrðlegum drottins smurða.
„Vertu, guð faðir! faðir minn“
Forðum þú baðst, og andi þinn
Býr í því bœnarkvaki:
Barnanna fyrsta bœnarmál
Blessar vafalaust öldungs sál
Að hinzta andartaki.
„Allt einsog blómstrið eina“ þú
Orktir með postullegri trú,
Og ert nú vort blómstrið eina.
Þ ú l ifi r, er við látið hold
Ljóð þitt er sungið ofar mold
Bljúgt meðal bautasteina. —
Sýni vísindi’ og vantrú mér
Veglegri blóm en trúin hér,
Fús nem eg þeirra f ræði: —
Kveiki þau hlýrri kærleiksglóð,
„Kristni“ þau betr lands míns þjóð
Heldr en Ilallgríms kvœði.
Annars mun eg — og tslenzk þjóð
iðka hans fögru trúarljóð
og biðja hans bænar-orðum.
— Um aldaraðir skal andi hans,
hins andlega Davtðs jökullands,
blessa þess börn sem forðum.