Sameiningin - 01.03.1914, Qupperneq 35

3i
„Ó, Jeú! þaS er játning mín:
jeg mun um sí'ðir njóta þín,
þegar þú, dýrSar drottinn minn!
dómstól í skýjum setr þinn.
„FrelsaSr kem eg fyrir þinn dóm,
fagna'Sar sælan heyri’ eg róm,
1 þinu nafni útvaldir
útvalinn kalla mig hjá sér.“
Hér er engin óvissa eða trúarlega reikandi ráð.
Skáldið ekki aðeins vonar, að hann muni frelsast, heldr
veit hann það, — veit það eins greinilega og maðr veit
það, sem maðr heyrir og sér. Hann veit, að hann er út-
valinn, veit, að hann kemr frelsaðr fyrir dóm drottins
Jesú. Guð hefir með heilögum anda sínum glatt hann
og styrkt með þessarri fullvissu, og svo verðr hann, þrí-
einum, heilögum guði til lofs og dýrðar, að vitna um
þetta fyrir heiminum. 0g vitnisburðrinn verðr engin
nauðungarskylda né pínandi þrældómsok, heldr hrýzt
hann út í lifandi og kröftugum sigrsöng, og verðr þar-
með indælt hlutverk, sem skáldið með ánœgju innir af
hendi.
Það er einmitt þessi örugga frelsisvissa, sem vér
allir þúrfum að hafa. Raunar trúi eg því, að margir—
líklega mjög margir—frelsist, þó þeir ekki hafi algjöra
vissu'um það fyrirfram. Allir, sem þiggja heilt og ein-
dregið guðs náð í Jesú Kristi, frelsast, hvað svo sem
frelsisvissu hvers einstaklings kann að líða. Á því getr
enginn vafi verið. En hitt er líka jafn-áreiðanlegt,
enda styðst við reynslu, að þeir einir eru glaðir í guði og
eiga verulegt fagnaðarefni í trú sinni, sem komizt hafa
fram-úr þoku og dimmu efa og hjátrúar, og inn-í ljós al-
gjörrar vissu um náð guðs. Þá fyrst er kristindómrinn
orðinn manni það, sem hann er í sjálfu sér —- fagnaðar-
erindi —, þegar maðr veit, að maðr á sjálfr fullkomið
frelsi og eilíft líf í Jesú Kristi. Það er tiltölulega ekki
mikið af þessum pgrsónulegu vitnisburðum í íslenzkum
sálmaskáldskap, svo það er gleðilegt að sjá, hve sterkt
einkenni þetta er á sálmaskáldskap Hallgríms Pétrsson-
ar. Því maðr á að vita þetta; á að vita, að maðr á sálu-