Sameiningin - 01.03.1914, Qupperneq 46

42
eigi ekki við. Það sýnir, hve gott söngvit hann hefir
haft.
Alit þetta á H. P. rýrist ekki neitt við það, þótt oss
nú, sem vanizt höfum öðru í þeim efnum en fólk þá, finn-
ist sum lögin, er liann liefir valið, ekki vel falleg, jafnvel
óviðkunnanleg, og eigum bágt með að svngja þau oss
til uppbyggingar—finnist þau skemmi góða sálma.
Mennirnir eru svo mjög vaninn nú einsog áðr, bæði í
söng og öðru. Fólk á dögum H. P. hafði vanizt þessum
lögum. Vér ekki eins — sumum þeirra; en vanizt aftr
öðru verra. Svo er líka þess að gæta, að vér syngjum
ekki þessi „óviðkunnanlegu“ lög nú eins og þau voru
sungin á dögum H. P. Þau hafa verið skenrmd. Og ekki
er ólíklegt, að vér kvnnum betr við þau, ef vér lærðum þau
einsog þau voru sungin þá.
Betri lög en þau finnst mér samt vér þyrftum og'
ættum að eignast. Og væri það verkefni fyrir íslenzka
lagsmiði. En vandi er hér vel að gjöra. Ekki nóg að
vera söngfrœðingr og eiga gáfu til þess að yrkja lÖg.
Anda Hallgríms Pétrssonar þarf líka að eiga. Og hann
eignast enginn með ráni.
Hallgrímr Pétrsson
(1614—1914.)
Skálda vorra þú skáldið bezt!
með skærasta ljós í hjarta,
landi voru þrí lýstir mest
með ljósinu þínu bjarta—
ljósi þíns lifanda hjarta.
Hjarta vort syngr þér söng um daga og nætr.
söng, er sem lagboði lifir hjartans við rœtr.
Tekið hefirð’ og tekr oss enn,
með tökunum þinna liljóma,
tökum sterkar’ en taka menn,
með tildri er lof sitt róma—
töfrandi orðsnilld tóma.
J