Sameiningin - 01.07.1914, Blaðsíða 47

159
:á nokkru starfsviöi. Fyrst, maöur þarf aS þekkja hina réttu aSferS
viö það verk, sem vinna á, og annaö, niaSur þarf aS láta verSa af þvi
■ítS vinra verkiS. Lengi höfum vér íslendingar veriS aS stritast viS
aS vera vitrir. Um langan aldur höfum vér nú veriS aS hæla sjálf-
vim oss fyrir frábæra vitsmuni, afar mikinn lærdóm og allskonar
.snilli. Svo langt gengur þessi vitsmuna- og lærdómsdýrkun hjá oss,
-aS þegar einhver þarf aö ná sér duglega niSri á andstæöingi sínum,
þá er alveg sjálfsagöa aSferSin sú, aS bregSa honum um þekkingar-
leysi og heimsku. Og sé þessu hárbeitta og glampandi lærdóms- og
vitsmuna-sveröi beitt af einhverjum, sem slysast hefír í háa stöSu og
mikiö lætur yfir sér, þykir sem sá, er fyrir högginu veröur, sé særSur
helsári, þaS er aS segja, hann sé alveg úr sögunni sem vitur maöur
og læröur, þaS sé búiS aö sýna og sanna, aS hann sé bæöi illa lærSur
maöur og heimskur- Þar á móti þykir þaö hiS mesta happ, aö fá
•duglega úti látiö hrós fyrir frábærar gáfur og mikinn lærdóm. Skift-
ast vinir nú á tómu hrósi og þykja gjafir þær hinir beztu kjörgripir.
MeS hverri póstferö handan yfir hafiS frá ættjörö vorri, íslandi,
kemur hrós-mælir, “troöinn, skekinn og fleytifullur’’, handa sérstökum
-og vissurn óskabörnum hamingjunnar hér vestra. Þegar hingaS er
komiö, er mælirinn tæmdur af þeim, sem viö átti aS taka, en jafn-
haröan fyltur aftur meö nýju hrósi feSa gömlu, eftir því sem á
stendurý, og sendur heim aftur, því kirkjunnar menn vita vel, aö þeir
fá mælt í sama mæli og þeir mældu öSrum. VerSa því engin von-
"brigöi í þessu efni hvorugu megin hafsins. HrósiS er látiö úti
heggja megin meö hinum mesta höfSingsskap, allar gjafirnar koma
meö beztu skilum, og viöskiftin öll aödáanlega jöfn og ánægjuleg í
mesta máta.
Kirkjufélag vort hefir sjaldan fengiö hrós, en oft ákúrur. Yfir
jþví ber alls ekki aö kvarta. HrósiS myndi sára lítiS veröa oss aö liöi,
og ámælin fá oss lítinn skaöa unniö. En þess þurfum vér æfinlega
minnugir aö vera, aö framkvæmdir má oss meS engu móti vanta.
VerSum vér þá jafnsekir hinum, sem gera sig ánægSa meö hrósiS ein-
tómt. Vér vitum hvers vér þörfnumst, vér þörfnumst vakningar.
Vér vitum aöferSina; hún er sú, aö snúa sér meS náöarboöskpinn
æS heimilunum- Þarna höfum vér fyrra skilyrSiö, sem eg mintist á.
SíSara skilyröiö niá oss þá meS engu móti vanta. Vér verSum aS
framkvœma þaö, sem vér vitum aS er rétt.
Ekk'i veit eg nú hvort þér, bræöur mínir og systur, prestar,
kirkjuþingsmenn og aörir í söfnuöum vorum, eruö mér fyllilega sam-
dóma aö því er þau bjargráö snertir, er eg hefi gert aö umræöuefni
í þessu erindi. En þess er eg meS öllu viss, aS heföi vor elskulegi,
nýlátni foringi, dr. Jón Bjarnason, veriS enn á lífi og hér meS oss,
])á heföi hann veitt þessu eindregiö fylgi. Eg man vel cftir Earr.tali
einu á heimili dr. Jóns Bjarnasonar, fyrir hér um bil hálfu ööru ári
síSan. Einhverjir prestar auk hans sjálfs voru þar viöstaddir.
Var tilrætt um, meS hvaSa móti fólk bezt og beinast kæmist undir
áhrif náSarboSskaparins, svo, aS þaS gengi Kristi algerlega á hönd