Sameiningin

Árgangur

Sameiningin - 01.07.1914, Blaðsíða 52

Sameiningin - 01.07.1914, Blaðsíða 52
164 sldftu í „lögmáliS, spámennina og (helgu) ritin“, —- og allsstaÖar eru rit þau beinlínis eða óbeinlínis talin guS- innblásin, liafandi aS geyma fullkomna opinberan guSs og afskifti hans af hinni fornu þjóS sinni. Þau eru „orS g'uÖs“, einsog Páll postuli aS orSi kemst. Þannig leit líka Jesiis án efa á gamla testamentiS. SamstœSu guSspjöllin og guSspjall Jóhannesar kenna liiS sama um þetta. „Lög- máli8“ var fyrir Jesúm „boSorS guSs“ í mótsetningu viS „manna boÖorÖ“ (Matt. 15, 6. 9), og hann sagÖi, aS ekki myndi „einn bókstafr eÖa eitt stafstryk“ líSa und- ir lok „unz allt þaS væri komiS fram“ (Matt. 5, 18). Spádómar og sálmar fengu uppfylling sína í honum. „Mannsins sonr fer“ —segir hann—„einsog ritaÖ hefir veriS um liann “ (Matt. 26, 24.) Hann vitnaÖi ætíS í ritninguna, og orS ritningarinnar liafSi ávallt fullkomiS sönnunargildi fyrir hann. „HafiS þér ekki lesiÖ?” (Matt. 19, 4). „Þér villizt, þarsem þér þekkiS ekki ritningarn- ar né mátt gTiSs.“ (Matt. 22, 29). Þetta kemr af því aS guS talar í þeim. „Þér rannsakiS ritningarnar“—segir Kristr viÖ GySinga-—, „því í þeim hugsið þér aS þér haf- iS eilíft líf, og þær eru'það, sem vitna um mig“ (Jóli. 5, 39). „Ef þér trySuð Móses, þá try'Suð þér og mér, því liann hefir ritað um mig“ (Jóh. 5, 46). Hann dregr liina efnisríkustu lærdóma og kenningar úr liinni lielgu sögu—- jafnvel úr elztu þáttum liennar (iNIatt. 19, 5. 6) Lúk. 17, 26-32). DavíS talaði „af andanum“ (Matt. 22, 43). „Eitningin“—segir liann, sem sameiginlegr grundvöllr lians sjálfs og GvSinga—, „getr ekki raskazt“ (Jóli. 10, 35). GySingar eru þeir, „sem guðs orð kom til“ (Jóh. 10, 35). ÁreiSanlega getr engin innblástrskenning veriS ákveðnari. 3. Þó kannast ekki Kristr, sem höfundr og drott- inn hins nýja sáttmála, við gamla testamentið skilyrðislaust, einsog það stig opinberunar, er þar birtist, sé fullkomið og eigi ekki við komu lians að víkja fyrir œðri opinberun. Ófullkomleiki hins gamla sáttmála er hiklaust viðrkenndr. Sem manusins son sundr greindi hann bókstaf, lög og stofnanir gamla testa- mentisins og kom fram sem lierra gagnvart þeim. Þetta
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64

x

Sameiningin

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Sameiningin
https://timarit.is/publication/673

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.