Sameiningin - 01.04.1915, Blaðsíða 12

44
prívat-líf þeirra er gott, en breytni þeirra í opinbernm
málum ill, andstyggileg, ger-rotin.
Þeir eru dvgðugir og trúir eiginmenn, en gerspiltir
stjórnmálamenn. Þeirn myndi ekki koma til hugar, að
hleypa skammbyssuskoti á nokkurn mann, en þó sitja
þeir á gróðafélags-fundum í Xew York eða Pliiladelphia,
og greiða þar atkvæði með einhverju fjárglæfrabragð-
inu, sem síðarmeir verður verkamanni að bana vestur á
Kyrrahafs-strönd.
‘ ‘ Þeirn myndi ekki koma til hugar að bvrla þér eit-
ur-drykk, en þeir selja þér sviknar vörur, sem verða
mönnum að bana í þúsund mílna fjarlægð. Ef trú þín
knýr þig ekki til að selja ósvikinn varning, þá er hún
ekki skóþvengs-virði liér megin helvítis, hvorki í kirkju-
bekknum né annars staðar.
“Menn, sem ekki myndi til liugar koma að seilast
ofan í vasa náunga síns með eigin fingrum, hika sér ekki
við að stela úr vösum níutíu miljóna með fingrum ein-
okunar sinnar eða rangfenginna verzlunar-hlunninda.”
Því er miður, að tvískinnungur þessi í lífi manna
mun eiga sér ættland víðar en í Ameríku.
Nafntogaður rithöfundur frakkneskur, Larredan,
fyr meir svarinn óvinur allra trúarbragða, liefir nýlega
játað villu síns vegar í lieyranda hljóði, hvatt þjóðina
til trúarlegs afturlivarfs, og látið birta játning þá í
iielztu blöðum Frakka. Blaðið Lutheran birtir útdrátt
úr þessarri yfirlýsing Larredans og er hún á þessa leið:
“Eg hló að trúnni og þóttist vera vitur, en nú liefi
eg enga ánægju af þeim kuldahlátri lengur, því eg sé
Frakkland fljótandi í tárum og hlóði. Eg stóð við veg-
inn og sá liermennina. Þeir gengu til móts við dauðann
glaðir og öruggir. £Ilvar fáið þér þennan frið ?’ spurðí
eg. Þeir hófu bænagjörð og svöruðu: £Vér trúum á
Guð.’ Eg taldi saman alt það, sem fólkið lagði í sol-
urnar, og sá, hvernig bænin veitti þeim stvrk til fóm-
færslunnar. Þá gat eg skilið huggunina. sem í því ligg-
ur, að þekkja eilíft föðurland, þar sem kærleikurimi skín,
þegar vort jarðneska föðurland logar í hatri. En það