Sameiningin - 01.04.1915, Blaðsíða 14

40
ui\’ Helvíti ógnar mér ekki, en þe'ssi Imgsun liggur
þungt á mér: Til er lifandi (íuð, og eg stend svo langt
í burt frá honum. Mikillega mun sál mín fagna, þegar
eg get kropið á kné og hrópað: ‘ Eg trúi á Guð, eg trúi,
eg trúi!’ Það orð er morgun-söngur mannlífsins. Sá,
sem ekki þekkir það orð, er enn þá í dimmu næturinnar.”
Larredan þessi hefir auðsjáanlega komið auga á
perlu kristinnar trúar. Vonandi tekst honum innan
skamms, fyrir Guðs náð, að selja. alt sitt, og kaupa liana.
Tákn tímanna koma víðar í ljós en í Kína. Fregn
sú, sem hér fer á eftir, kemur frá trúboðs-svæði Pres-
býtera á Indlandi:
“Hundrað og fimtíu þúsund manns á Indlandi beið-
ast nú inngöngu í kristna kirkju á svæði því, sem Öld-
ungakirkjan sameinaða starfar á. Svo brýn er þörfin
á verkamönnum, að erindrekar kirkjunnar eru nú að
skíra fólk í þorpum, sem sóktu um að kómast í meðlima-
hópinn fyrir tíu árum.”
Alt ber að sama brunni. Uppskeran er mikil, en
verkamennirnir fáir. Örðugasta viðfangsefnið er nú
ekki lengur það, að fá lieiðingjana til að taka trú, held-
ur liitt, að fá kristna menn til að boða þeim trú.
G. G.
Raddir frá almenningi.
Þótt tveir bréfkaflar, sem hér fara á eftir, séu frá "skóla-
gengnum” mönnum, þá virðist mér varla rétt aS kalla bálk þennan
ööru nafni. Þessi partur blaösins, á aS vera almenningur, þar seno
allir kristnir menn, ef þeir hafa nokkuS uppbyggilegt meðferðis,
eigi jafn-greitt aðgöngu; þar sem öllum sé gert jafnt undir höfðí;
þar sem enginn sé talinn öðrum fremri, heldur verði allir jafnir í
Kristi. Fyrir því verða engin nöfn birt, nema bréfritarinn ósiki
þess. Þó skal þess getið, að bréfin eru flestöll frá leikmönnum, e*m
sem komið er. Gleðilegt er að sjá, hvernig dýrmæti friðþægingar-
lærdómsins er gert að umtalsefni á einhvern hátt í flestum bréftnn-
um. Þess ber að gæta, að ekki var óskað eftir umræðum um nokk-
urt sérstakt atriði trúarinnar. Þegar samtalið hneigist þannig eíns
og ósjálfrátt að þessu hjarta-máli kristindómsins, þá er það deginum
ljósara, að sá blessaði sannleikur skipar enn öndvegi i trúarreynslu