Sameiningin - 01.04.1915, Blaðsíða 29

61
á sögunni. Hann þreyttist aklrei á því aö heyra frá því sagt hvers
vegna fiskurinn heföi veriö gerður aö merki drengjanna í Japan.
‘M>ér er þaö kunnugt, sonur minn,” sagSi faðir hans, ‘‘að þjóð-
in okkar er mesta og hraustasta þjóö í heimi. Viö erum börn guð-
anna, og synir okkar eiga aö vera hraustir og hugprúðir eins og
feður ])eirra voru. Hefir þú nokkurn tima séð fisk-torfu synda nið-
ur á og niður fossa? Það er hægðarleikur að gjöra það. Það geta
allir fiskar, því straumurinn ber þá áfram án þess þeir þurfi sjálfir
neitt fyrir því að hafa. En aö synda á móti straumnum er annaö
mál. Það er aðeins til ein tegund fiska, sem getur farið upp foss,
og það er karfinn. Þó að fossinn fleygi honum aftur hvað eftir
annað, þá gefst hann ekki upp, heldur stekkur æ hærra og hærra,
þangað til honum tekst aö kornast alla leiö upp fossinn. Svo synd-
ir hann af alefli, til þess aö straumurinn þungi beri hann ekki niö-
ur aftur, og hættir ekki fyr en hann er kominn þangað, sem hann
ætllar sér, i hylinn straumlausa ofar í ánni.
Fiskarnir, sem allstaðar eru dregnir á stöng i dag um alt landið,
eru eftirmynd karfans. Við festum þá upp til þess að synir okkar
horfi á þá og læri af þeim hreysti og hugrekki. Lofum sonum ann-
ara þjóöa aö berast með straumnúm; en synir guðanna, sem eiga
heima í Japan, eiga að læra að verða hugprúðir og sterkir, — aö
ganga á hólm við erfiðleika og sigra þá.”
Drengurinn hlustaði hugfanginn. Faöir hans Iagði handlegg-
inn utan um hann og sagði við hann: “Taro san, í dag er afmælið
þitt, því hefi eg ekki gleymt; hérna hefi eg afmælisgjöf handa þér”.
Hann tók upp lítið sverð og fékk honum þaö.
Taro san horfði frá sér numinn á sverðið. Það var alveg eins
í laginu og stóra sverðið sem faðir hans átti, setn hann hafði oft
virt fyrir sér, en aldrei fengið að snerta.
Þá sagði faðir hans: “Forfeður þínir hafa allir verið hermenn.
í ætt okkar hefir ekki verið neinn lmgleysingi. Með sverðinit mínu,
sem hangir inni í húsi, réð afi þinn sjálfum sér bana til þess að sýna
keisara vorum hollustu sína. Eg vona að þú verðir einhvern tíma
nógu mikill maður til þess að bera það. Þangað til sá tími kernur,
skalt ])ú eiga þetta litla sverð.”
Drengurinn hneigði sig fyrir föður sínum með mikilli Iotningu.
Honurn ])ótti mikið varið x gjöfina og hann stakk sverðinu í mittis-
linda sinn.
Faðir hans þagöi stundarkorn; svo sagði hann: “Á morgun
hættir þú að sækja litla skólann útlendinganna, og ferð í stóra ríkis-
skólann”.
Drengurinn rak upp hljóð.
Faðir hans varð svipþungur. Það hafðí þá farið eins og hann
hafði óttast; útlendingarnir höfðu hænt drenginn að sér. En þeir
voru ekki líklegir til þess að gjöra hann að hermanni; þvi kennarinn
hafði v'erið aö innræta honum ])að, að ef drengur berði hann, þá
ætti hann ekki að berja hana aftur; rnyndu ekki slíkar kenningar
gjöra hann að ragmenni?