Faxi - 01.12.1963, Qupperneq 31

Skeggi gamli vingsaði litlum poka-
skjatta, sem hann hélt á.
Má ekki bjóða þér inn í nýja húsið okk-
ar, sagði Kiddi og það var ekki laust við
að það kenndi stolts í röddinni.
Jú, þakka þér fyrir, svaraði Skeggi
gamli. Eg er forvitinn að skoða snjó-
höllina ykkar.
Kiddi kveikti að nýju á luktinni, en
Siggi þaut til og sótti snjóhnausa til að
hlaða eitt sæti í viðbót.
Eftir litla stund var Skeggi setztur við
borðið í snjóhúsinu. Þótt gamli maðurinn
væri fyrirferðarmikill í loðúlpunni sinni
var samt nóg rúm fvrir bann inni í snjó-
húsinu.
I tilefni jólanna mætti gjarnan fjölga
ljósunum hér inni, sagði Skeggi gamli og
dró upp úr poka sínum pakka með stór-
um, hvíturn kertum.
Ekki þurfti neina kertastjaka, vandinn
var ekki annar en sá, að stinga kertunum
niður í borðið. Brátt loguðu skært sjö
ljós á borðinu.
Sjö er heilög tala, sagði Skeggi og horfði
barnslega glaður á kertaljósin.
Nú var hægt að segja með sanni, að
snjóhúsið væri regluleg ævintýrahöll.
Ljósin glitruðu í snjókristöllunum í ótal
blæbrigðum. Fíngert flöktandi ljósbrotið
minnti á tindrandi blik stjarnanna. Ekk-
ert var sambærilegt við bláhvítan ljóma
þessarar skínandi hallar. Helzt var hægt
að ímynda sér, að hún stæði á Norður-
pólnum eða á hvítu skýi einhvers staðar
uti í geimnum.
Á þessari stundu var það fleira en ljósa-
dýrðin sem dró að sér athygli þeirra
Kidda og Sigga. Eitthvað átti Skeggi
gamli fleira í pokahorninu.
Það var engu líkara en gamli maðurinn
læsi hugsanir þeirra félaga.
Ojæja, drengir mínir, ætli það fari ekki
bezt á því, að slá upp ofurlítilli veizlu í
böllinni.
Hægt og rólega með bros í augum byrj-
aði Skeggi gamli að tína upp úr poka sín-
tim ýmislegt góðgæti, og raða því kirfi-
lega fy rir framan sig á snjóborðið. Þarna
gaf að líta eppli, appelsínur, vínber, rús-
mur, döðlur, gráfíkjur, kremkex, ískökur,
súkkulaði, konfekt og margt fleira.
Augu þeirra félaga urðu kringlótt af
undrun. Og þetta kallaði Skeggi gamli
ofurlitla veizlu!
En það var ekki nóg með þetta. Að síð-
ustu dró Skeggi nokkrar gosdrykkja-
Kristinn Reyr:
Ævintýri
Fordinn minn hefur fögur hljóð
í fyrsta gír uppi ó heiðum,
og konan mín ekur ökumóð
og alveg hljóð
kipp eftir krókaleiðum.
O, ó, þar varð mér ekki um sel,
œgilegt gljúfur. Og brattinn.
En óin er brúuð og allt fór vel,
svo ekki eg tel,
þótt beyglaðist brúarskrattinn.
— Hemlaðu, kona, hótt eg bað,
hemlaðu fast, og gírðu.
Bíll er í miðri brekku, eg kvað,
ó bölvuðum stað,
flautaðu, stýrðu, stýrðu.
Kögur og borðar og kaskeiti.
— Var krónprinsinn enn í landi?
Nei, Blöndal. O, hvert í helvíti,
með hóðsglotti
að veiða mig, vel lyktandi.
V________________________________________
flöskur upp úr poka sínum og setti þær á
borðið.
Kiddi og Siggi áttu erfitt með að trúa
sínum eigin augum. Þetta var líkara
draum en veruleika.
Gerið svo vel, drengir, mælti Skeggi
gamli og brosti breitt.
Eig- eigum við í raun og veru að gæða
okkur á þessu? sagði Kiddi hikandi.
Auðvitað, — auðvitað! Til þess kom ég
með það, anzaði Skeggi gamli og strauk
hvíta skeggið sitt.
En hvers vegna í ósköpunum fórstu
að koma með allt þetta dýrindis sælgæti?
spurði Siggi og starði til skiptis forviða,
á hlaðið snjóborðið og þennan gjöfula
gest, — þennan raunverulega jólasvein.
Ojæja, það kemur kannski ekki málinu
við, svaraði Skeggi gamli brosandi. En
einu sinni var ég ungur eins og þið,
drengir mínir. Þá lék ég mér hér og
byggði mér snjóhús. Já, eitt sinn var ég
meira að segja svo ungur, að ég trúði
sögunum um jólasveininn. Osei, sei, já,
>
a okutor
Setti þó a8 mér svtakóf.
Samt hélt konan um stýrið.
— Tja, konan mín hefur pungapróf,
er prófuS, jú nóv,
og kann því ó koplið og gírið.
Mýktist hann, karlinn, mjög og tér:
— Megið aka brott héðan.
Og Fordinn okkur í burtu ber.
Eg byrla mér
sjólfum einn sjúss ó meðan.
Heflaður vegur, hórmjótt strik,
en hraðinn, œ, si-si-svona.
Og það komu bílar, og það var ryk
og þrotlaus vik.
— Nú keyri eg sjólfur, kona.
Og Fordinn minn hratt ó fjórum rann.
Framúr Humber og Austin,
Oldsmo og Skóda ekur hann,
só Amríkan,
og fleiri bílum, sem fóst inn.
(Úr ljóðabókinni Mislitar fanir 1963).
__________________________________________
það getur verið gaman að rifja upp gamla
leiki og bernskudrauma.
Þeir félagar, Kiddi og Siggi skildu ekki
almennilega hvað Skeggi gamli átti við.
En eitt vissu þeir, það var ekkert undan-
færi að bragða á góðgætinu. Þeir létu
heldur ekki standa á sér, þegar þeir höfðu
náð sér að mestu eftir öll þessi undur og
stórmerki.
Oho, það kemur vatn fram í munninn
á mér, sagði Kiddi og tíndi upp í sig
vínber.
Na-amm, sagði Siggi og stakk upp í
sig vænum bita af fínasta rjómasúkku-
laði.
Ojæja! Ég held að það spilli ekki fyrir
að skola þessu niður með gosdrykkjum,
sagði Skeggi gamli og lét tappana fjúka
af flöskunum.
Aldrei hafði þá félaga dreymt um jafn
dýrlega veizlu. Skola niður sælgætinu með
freyðandi aldinsafa. Ekki nema það þó!
Þú verður að borða þetta með okkur,
sagði Kiddi með troðfullan munninn.
F A X I — 187