Faxi - 01.12.1963, Side 41

Rögnvaldur Sæmundsson:
Þættir úr Ameríkuferð
Það var síðastliðið haust. Eg hafði fengið
ársleyfi og ákveðið að eyða því í Banda-
ríkjunum, en þar hafði ég dvalið við nám
á árunum 1942—47. Mig hafði alltaf langað
til þess að fara þangað aftur, en aldrei
haft tök á því. Nú gafst mér tækifærið,
og ég ákvað að nota það og taka um leið
fjölskylduna með mér.
Við áttum pantað flugfar hjá Loftleið-
um þann 1. nóv. Héldum við því til
Reykjavíkur um mánaðarmótin, en það
átti ekki fyrir okkur að liggja að fara
þaðan, heldur fórum við um miðnættið
með bíl til Keflavíkurflugvallar og þar
kvöddum við landið.
Okkur leið bærilega í vélinni vestur,
þótt hún væri troðfulh En ekki er hægt að
segja, að 'heppnin væri með okkur. Við
hrepptum mótvind svo hvassan, að vél-
inni seinkaði um tvær klukkustundir.
Höfðum við af þessu nokkrar áhyggjur,
því að ferðaáætlun okkar var bundin við
að fara frá New York um hádegið og
koma til Minneapolisborgar rétt fyrir sjö
eftir þarlendum tíma. Við höfðum sent
skeyti og sagt með hvaða ferð við kæm-
um.
Eini viðkomustaðurinn milli Keflavík-
ur og New York var Gander í Nýfundna-
landi. Við vorum mjög fegin þessari við-
komu, því að sætin í flugvélinni voru
fremur þröng. Flugstöðin á Gander er
stór og hin vistlegasta og var mjög nota-
íegt að koma þangað inn. Við höfðum
öll látið bólusetja okkur við kúabólu hér
heima áður en við fórum, og vorum við
með vottorð um það. Það var því engin
fyrirstaða fyrir okkur að fara inn. En það
voru ekki allir jafn heppnir og við. Þeir,
sem ekki höfðu vottorð fengu ekki að stíga
fæti innfyrir. Þar dugðu engar bænir,
fullyrðingar né fortölur. Vörðurinn var
ósveigjanlegur. Við sáum það þá greini-
lega, að menn eru aldrei of forsjálir, er
viðkemur vottorðum og öðru slíku, áður
en lagt er upp í ferðalag. Okkur hefði
þótt slæmt að dúsa utandyra stöðvarinnar
þessar 45 mínútur, sem vélin tafði til þess
að taka eldsneyti. Við komum við á
Gander á heimleiðinni, en þá spurði
enginn um bólusetningalrvottorð. Bó!u-
sottar hafði aðeins orðið vart austan
Atlantsbafsins en ekki vestan þess. Bæði
skiptin, sem við komum við á Gander,
voru að næturlagi, svo að landið um-
hverfis sást mjög illa, en mér fannst stað-
urinn ekki svo ólíkur því sem við mætti
búast einhversstaðar hér heima.
Klukkan um hálf tólf stigum við út úr
vélinni á Ildwild flugvellinum í New
York. Þurftum við að hafa hraðann á til
þess að komast í gegnum vegabréfa- og
tollskoðunina og komast svo með farangur
okkar til afgreiðslu Northwesternflugfé-
lagsins. Allt gekk þetta fljótt og vel. Við
áttum 5 mínútur til góða, þegar ég var
búinn að koma töskunum okkar í umsjá
starfsmanna Northwestern. Það var að-
eins tími til þess að tylla sér. Við vorum
varla sezt, þegar flugstjórinn, sem flytja
átti okkur vestur til Minnesotaríkis, kom,
og við gengum ásamt fáeinum farþegum
út í vélina og seinni áfanginn hófst.
Ég get varla látið hjá líða, að minnast
á fyrstu máltíðina, sem við borðuðum í
Bandaríkjunum, en það var í þessari vél,
skömmu eftir að við vorum komin á loft.
Það var um 3 rétti að ræða. Við báðum
um lax, því ég áleit að hann mundi bragð-
ast bezt. Krökkunum fannst maturinn
ekki góður. Þeim geðjaðist ekki að bragð-
inu. Þau sögðu, að það væri ekki laxbragð
að fiskinum. Við hjónin höfðum ekkert
út á matinn að setja. Hann var vel fram-
reiddur. Að vísu var bragðið annað en
gerist hér heima, en máltíðin var góð,
þrátt fyrir það.
Það var sólskin og hlýindi á Ildwild
flugvellinum í New York, þegar við vor-
um þar, en þegar vestar kom var loft
skýjað og skyggni ekki gott. Við flugum
all hátt og gátum því lítið af landinu séð.
Detroit var fyrsti viðkomustaður vélar-
innar. Stóð hún þar við í hálfa aðra
klukkustund. Flugstöðin þar er hin veg-
legasta. Voru vélar, flestar þotur, stöðugt
að koma og fara. Komið var við í Mil-
waukee og Rochester áður en við náðum
leiðarenda, Minneapolis.
Glöggir menn, sem víða hafa farið,
þykjast geta þekkt einstaklinga ýmissa
þjóða úr. Fara þeir þá einkum eftir yfir-
bragði, háttum og háralit. Þegar við kom-
um á flugstöðina í Minneapolis áttum við
von á einhverjuin þar til þess að taka á
móti okkur, það er að segja, ef skeytið
hefði borizt réttum aðiljum í tæka tíð.
Höfðum við aldrei séð fólkið. Ég fór á
undan til þess að hyggja að töskunum
okkar, þegar þær kæmu úr vélinni. Eftir
dálitla stund kemur Aðalbjörg og segir,
að hér séu komnir Islendingar. Voru það
llegina Ericksen, Jón Magnússon og As-
laug kona hans og Þorkell Valdimarsson
og Heba kona hans, sem komu til þess
að taka á móti okkur. Ein af konunum
þóttist hafa þekkt Elínu dóttur okkar á
göngulaginu og úlpunni, sem hún var í.
Það hafði ekki verið um að villast, þetta
hefði verið svo íslenzkt. Við ókum heim
til Regínu. Þar beið okkar hressing og því
næst fórum við á Gopher hótelið, en þar
hafði Regina pantað fyrir okkur gistingu.
Fengum við þar mjög stórt og vistlegt
herbergi með sjónvarpi og öðrum þæg-
indum. Þá var nokkuð liðið á kvöld. Voru
þá liðnar um 27 klukkustundir frá því
við fórum frá Keflavík, en Aðalbjörg
hafði ekki rótað úrinu sínu. Við höfðum
verið um 25 stundir frá Keflavík til
Minneapolis.
Minneapolisborg og tvíburaborg henn-
ar St. Paul, sem er höfuðstaður Minne-
sotaríkis, hafa til samans um 800 þúsund
íbúa. Með úthverfum beggja borganna
mun búa þarna um ein milljón manna.
Meirihluti íbúanna er af germönskum
uppruna, skandinaviskir og þýzkir. Borg-
irnar standa á bökkum Mississippi árinn-
ar í lítið eitt hæðóttu landslagi með sæg
af vötnum. Innan borgarmarka Minnea-
polis eru t. d. 22 vötn, sum talsvert stór.
Meðfram vötnunum eru víða skemmti-
garðar. Við dvöldumst á fremur óheppi-
legum tíma til þess að geta notið þess, sem
þeir hafa að bjóða. Þó bjuggum við fast
við einn lítinn garð, eða það mætti öllu
heldur kalla það leiksvæði. Stöðuvatn var
þar ekkert.
Þarna var barnaleikvöllur með rólum,
klifgrindum, rennibrautum, leikhestum
og öðru slíku fyrir lítil börn. Einnig var
þarna leiksvæði fyrir þá eldri. Þarna var
tennisvöllur, körfur handa þeim, sem
vildu æfa sig í körfuknattleik, og svæði
þar sem hægt var að nota til þess að fara
í aðra leiki. Það var sprautað yfir það
vatni og fékkst þarna ágætt skautasvell.
Hluti af því var skilinn frá með sérstöku
gerði. Þar voru strákar í „hockey“ næstum
því á hverjum degi. Skautasvellið var allt
upplýst á kvöldin. Hús var þarna vel upp-
hitað og gat skautafólkið farið þar inn og
fengið sér hressingu eða hlýjað sér, ef
F AXI — 197