Faxi - 01.03.1964, Blaðsíða 5

HELGI JENSSON
Fæddur 5. júní 1876 — Dáinn 12. febrúar 1964.
Jarðsunginn frá Keflavíkurkirkju 20. febr. 1964.
Vafalaust hefur þér einhvern tíma fundizt
þú vera einmana og vinasnauður. Máske var
'himinn vona þinna þakinn kólguskýjum kvíða
og örvæntingar. Eða var hjarta þitt ef til vill
svo harmi lostið, að sorgarskýin byrgðu þér
alla sólarsýn. — Og þegar þú — á slíkum
stundum — mættir björtu, hlýju og einlægu
brosi, er sendi ylgeisla inn í þín innstu sálar-
fylgsni, fannst þér þá ekki sem hluti byrðar-
innar væri burt tekinn af herðum þér, — og
var þá ekki sem skýin á hugarhimni þínum
tækju að greiðast í sundur?
Og manstu, hvað hlýtt og traust handtak
gat verið þér óendanlega mikils virði, þegar
sundin lukust aftur — og vonirnar dóu? —
Og þau hughreystingar- og huggunarorð, sem
til þín voru töluð beina leið frá hjarta, sem
bifaðist af samúð með kjörum þínum, urðu
þér áþekk endurnæring og svaladrykkur sár-
þyrstum vegfaranda.
En það er einmitt þetta þrennt: Bjarta
brosið, handtakið hlýja og trausta og orðin
góðu, sem töluð voru beint frá samúðar- og
skilningsríku hjarta, sem varpar fegurstu
birtunni yfir það minningatún, sem hugurinn
beinist að, er ég minnist míns kæra vinar,
Helga Jenssonar.
Hann var svo hjartahlýr. Hann átti svo
mikinn góðhug og góðvild, fórnfýsi og hjálpar-
lund. Þá var gleði hans mest, er hann fékk
einhverju góðu til leiðar komið, — og þó fyrst
og síðast, ef honum auðnaðist að verða far-
vegur líknar og blessunar einhverjum þeim,
sem átti við böl að búa.
A langri ævi eignaðist hann þá reynslu,
sem varð honum sjálfum uppspretta óbrigð-
ullar gæfu, — reynslu, sem óháð er fallvelti
og forgengileik þessa heims. Það var sú trú
hans á forsjón Guðs og föðurkærleika, sem
var svo bjargföst og efalaus, að þar var um
hreina fullvissu að ræða. I þeirri trú fylgdi
hann Drottni sínum á „tignartindinn bjarta“,
— tignartind ummyndunarfjallsins, þar sem
dýrð Drottins birtist og býr í óhjúpaðri mynd.
Og frá þeirri reynslu stafar björtustu geislun-
um af lífsferli hans.
Helgi Jensson fæddist hinn 5. júní árið 1876
að Stóra-Knarrarnesi á Vatnsleysuströnd. —
Foreldrar hans voru Jens Guðmundsson og
Kristín Björg Jónsdóttir. Eina hálfsystur átti
hann af föður, er Þorbjörg hét. Hún er nú
látin.
Tveggja ára gamall var Helgi tekinn í fóst-
ur af hjónunum Þorkeli Bergsteinssyni og
Guðrúnu Eiríksdóttur, er þá bjuggu á Goðhóli
a Vatnsleysuströnd. Hjá þeim dvaldi hann til
15 ára aldurs. — Eins og titt var með töku-
börn á þeim árum, varð það hlutskipti Helga
að vinna mikið á uppvaxtarárunum. Þær
stundir munu hafa verið næsta fáar, sem
gafust til leikja og hvildar. Og vafalaust er
það ekki ofmælt, að hann hafi átt fáa bjarta,
— en marga dapra — æskudaga.
Frá Goðhóli fór Helgi til Grindavíkur og
var um tveggja ára skeið í vinnumennsku á
Stað hjá sr. Oddi V. Gíslasyni, — þeim nafn-
togaða menningarfrömuði og kennimanni.
Frá Stað lá svo leið Helga hingað til Kefla-
víkur, og hér hefur hann átt heima alla tíð
upp frá því.
Fyrstu árin hér var hann hjá Arnbirni
Helgi Jensson.
Ólafssyni bakara, bæði við sjósókn og ýmis
önnur störf. Um nokkurra ára skeið var hann
svo í lausamennsku, en hafði þó heimilisfestu
hjá Arnbirni bakara eftir sem áður. A þeim
árum var hann oftast nær á skútum, — enda
kom það fljótt í ljós, að sjórinn átti sterk
ítök í honum — og sjómaður vildi hann um-
fram allt vera. Þar naut hann sín betur en í
nokkru öðru starfi. Hann var sjómaður af
lífi og sál.
Hinn 14. des. árið 1901 gekk Helgi að eiga
Sigríði Guðnadóttur frá Hjörtsbæ hér í Kefla-
vík. Þau settust að hér syðra og bjuggu hér
í Keflavík meðan bæði lifðu. Þau eignuðust
15 börn. Fjögur þeirra létust þegar í frum-
bernsku, en hin 11 komust til fullorðinsára.
Elztur þeirra er Sigurður Benedikt, búsettur
hér í Keflavík, þá Jenný, sem býr í Noregi,
Lára, lézt í desember árið 1936, Kristinn, býr
hér í Keflavík, Þórður, drukknaði í desember
1942, þá er Helga, sem býr í Reykjavík, Mar-
teinn, búsettur í Keflavík, Adólf, býr í Kefla-
vík, Jakob, býr í Keflavík, Kristján Alexand-
er, einnig hér í Keflavík og yngst er Anna,
búsett í Keflavík.
Sigríður var mikilhæf og glæsileg kona, —
frábær húsmóðir, — rómuð fyrir ráðdeild og
snyrtimennsku. Manni sínum var hún um-
hyggjusöm og kærleiksrík eiginkona, — enda
mat Helgi hana mikils og unni henni mjög.
Eins og að líkum lætur voru oft erfiðir tim-
ar og þröngt í búi hjá hinni stóru fjölskyldu,
einkum fyrri samvistarárin. En áfram var
barizt og aldrei gefizt upp, og svo fór ávallt
að lokum, að sigur var unninn. En oft voru
hvíldarstundirnar fáar hjá þeim hjónum og
næsta stopular stundum.
Oftast var Helgi á sjónum og gerði lengst af
út eigin báta, þótt í smáum stíl væri. Nú síð-
ast átti hann litla trillu, sem hann seldi árið
1961.
Mörg síðari árin var Sigríður heilsulítil.
Hún lézt hinn 15. október 1949. Eiginkonu-
missirinn varð Helga sár og þungbær. En þá,
eins og ávallt — fyrr og síðar — veitti trúin
honum þann styrk og þá huggun, er nægði
til þess að ganga götuna áfram, hugrór og
hugglaður. Það var jafnvel sem sorgin opnaði
honum nýjar dyr inn í eilífðarheimana. Aldrei
hafði guðleg föðurhönd orðið honum jafn
áþreifanleg og þá. — Hann fann, að Guð var
sjálfur að kalla hann til helgrar þjónustu við
sig. Og svo sannarlega varð hann líka mörgum
kyndilberi Guðs heilaga kærleika.
Síðustu árin bjó Helgi hjá Önnu, yngstu
dóttur sinni og manni hennar, Þorkeli Indriða-
syni. Naut hann þar í ríkum mæli umhyggju
þeirra hjóna, og eigi var ástúð barnanna og
kærleikur honum minna virði. Þau voru
sannir sólargeislar í lífi hans. Slíkt hið sama
má reyndar um öll barnabörn hans segja. En
eins og gefur að skilja, skapaðist nánasta sam-
bandið við börnin á heimili hans. Kærleikur
hans til þeirra var heitur, einlægur og ódul-
inn. Fyrir þeirra heill vildi hann öllu fórna.
Hann bar þau á bænarörmum, allt frá því að
þau litu fyrst þessa heims ljós, fram til sinnar
síðustu ævistundar. — En það voru ekki að-
eins þau börn, sem stóðu Helga næst, er nutu
kærleika hans. Öll börn, sem á vegi hans
urðu, hændust að honum. Börn eru alltaf svo
næm og fundvís á góðvild og hjartahlýju.
Jafnaldri minn sagði mér fyrir nokkrum dög-
um hrífandi sögu af því, hvernig Helgi reynd-
ist honum, þegar hann eitt sinn var hér gest-
komandi, litill drengur, — öllum óknnugur.
Hann var svo fundvís á tækifærin til þess að
hjálpa og gleðja — og hann notaði þau líka
vel.
Trúhneigður mun Helgi hafa verið allt frá
barnæsku. I einstæðingsskap æskuáranna var
föðurskjólið himneska sú vernd og hlíf, sem
hann vissi öruggasta og bezta. — Sannari og
einlægari kirkjuvini en Helga hef ég aldrei
kynnzt. Hann var sönghneigður mjög — og
söng hér í kirkjukórnum í fjöldamörg ár. —
Og eftir að hann treystist ekki lengur til að
syngja með kórnum, átti hann sitt fasta sæti
hér í þessu húsi — og það sæti var sjaldan
auttt þegar sungnar voru helgar tíðir. Og
þátttaka hans í guðsþjónustunni var annað
og meira en köld og dauð venja. Þar var
lifandi tilbeiðsla hins trúaða hjarta.
Ekki er hægt að skilja svo við trúmanninn
og kirkjuvininn Helga Jensson, að eigi sé
F A X I — 37