Faxi - 01.12.1964, Side 11

sér góð fiskverkunarhús og þeir geta vissu-
lega komið þar fyrir vélum með góðum
árangri.
— Telur þú ekki, Margeir, að sem fisk-
veiðiþjóð stöndum við Islendingar í dag
í fremstu röð, en sem fiskiðnaðarþjóð
öðrum langt að bakip
— Það er rétt. Við erum mjög aftar-
lega í sambandi við verkun aflans í landi,
en svo er einnig um ýmislegt fleira, t.
d. fiskiskipahafnirnar. Hafnargerð hefir
vægast sagt dregist mjög aftur úr, sé
miðað við hinn stóraukna skipastól, sem
er í bókstaflegri merkingu að sprengja
utan af sér þessar gömlu og litlu hafnar-
þrær, sem fyrir eru.
Hér í Keflavík eigum við í miklum
vandræðum, hvað þetta snertir. Við bind-
um að vísu nokkrar vonir við þær hafnar-
framkværndir, sem nú eru á döfinni í
Njarðvíkum, teljum að þar fáist nokkur
lausn á þessu mikla vandamáli útgerðar-
innar, a. m. k. í bili. En sannleikurinn
er sá, að þær framkvæmdir eru allt of
hægfara.
Þá er það um fiskverkunina að segja,
að hún stendur mjög höllum fæti, hvað
snertir skilyrði til að veita móttöku hinu
mikla og vaxandi aflamagni, og eru þær
aðgerðir, sem nú er verið að reyna að
ráðast í, þótt seint gangi, þó tvímælalaust
spor í rétta átt og með von um bætta lána-
starfsemi til þeirra hluta, er ég fullviss um,
að þar getur orðið gífurleg breyting til
bóta, enda held ég að forráðamenn þjóð-
arinnar séu þegar farnir að veita því
athygli, að hér vantar mikið á að fiskverk-
unin standi veiðitækninni jafnfætis, og að
þeim sé nú að skiljast, að lengur verður
ekki hjá því komizt, að bæta hér mikið um.
— Þarf ekki einnig að sérhæfa fólkið,
sem á að vinna þessi fiskverkunarstörf
við svona stórbreyttar aðstæður?
— Jú, Hallgrímur, þarna kemur þú inn
á atriði, sem er mjög merkilegt, því eins
og þér er 'kunnugt um, eru flestar iðn-
greinar í landinu sérhæfðar með menntun
til þeirra hluta,, menn hafa þar allt upp
í fjögurra ára nám til þess að geta starfað
í sinni iðngrein. Við erum sannfærðir um,
að það þarf engu síður að sérhæfa fólkið
við fiskverkunina og m. a. hefir komið
fram þingsályktunartillaga í alþingi um
fiskiðnaðarskóla, sem yrði stofnaður hér
í landinu, þar sem fólk fengi menntun og
þjálfun í meðhöndlun fiskjarins á hinum
ýmsu sviðum og mundi það að sjálfsögðu
gera þennan mikilsverða þátt í þjóðar-
búskapnum stórum fýsilegri og arðvæn-
legri fyrir starfsfólkið og þjóðarheildina,
ef að hægt yrði að auka um hann fræðslu,
og þeir sem við fiskinn ynnu yrðu fag-
menn, sem fengju betri tekjur, sakir
aukinnar verklegrar kunnáttu, heldur en
nú er.
H. Th. B.
AFMÆLISKVEÐJ A
til frœnku minnar
JÓRUNNAR JÓNSDÓTTUR
Innri-Njarðvík
á áttrœðisafmœli hennar
17. okt. 1964.
Frænka mín, blessaða, fágæta kona,
fræðandi, kröftug í orði sem verki,
þótt bregði oft veröldin beggja til vona
brugðizt ei hefur þér mátturinn sterki.
Sá Guð er frá vöggunni verndað þig hefir,
á veginum langfarna efldi og studdi,
kraftana veitti svo kæmistu yfir
klungrið og með þér hann brautina ruddi.
Aldurinn hefir ei beygt þig né bugað,
en brennandi kraftur úr lifgjafans veldi
í áttræðisbrosinu bjarta þér dugað.
Haim bilað ei getur frá morgni að kveldi.
Þú stendur þig ennþá, ert stór eins og forðum,
stærst þegar byljimir næða um vanga.
Meitlað af vizku, er mælt fram í orðum.
Miðlungur enginn þá gömlu skal fanga.
Minnið þitt góða frá mörgu kann scgja,
mikið er gaman oft á þig að hlýða,
og ávallt á gleðinnar götu vilt beygja
gamla úr tímanum kemur það víða.
Ánægjustundirnar eru svo margar
ógleymanlegar í nærveru þinni,
frá deyfðinni, mæðunni, drunganum bjargar
og „dubbar“ að nýju upp hlustenda sinni.
Hcimili þitt, sem er höfðingjasetur
og lialda mun velli á meðan þú stendur,
íslenzka gestrisnin gerir ei betur,
en gert hefur frænka með útréttar hendur.
Fögru í dyggðunum fornu þú stendur,
fullkomið orðum og verkum má treysta,
þcgar að saman fer hugur og hcndur
hægt cr að framrciða sannlcikans ncista.
Við kirkjuna hcfur þú kærleika bundið,
komið og verið þar stöðugur gestur,
hlustað á Guðsorðið heilaga, fundið
hjartanu styrk, sem er fögnuður mestur.
Þakkir af hjarta í þúsundum áttu,
þinn fyrir stuðning og bænirnar allar.
Héðan að fara í liamingju máttu,
hjartkæra frænka, er Drottinn þig kallar.
Nú er að hcfjast þinn níundi tugur.
Náðugi Guð, sem að ávallt þig lciðir,
blcssar og sér um að dáðir og dugur
sem djörfung þér endist og veginn þinn greiðir.
Guðm. A. Finnbogason
F A X I — 103